ΔΕΝ  ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ

ΟΤΙ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ

ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΑ

 

        Κάνοντας προ ημερών μία "βόλτα" στο διαδίκτυο, τα μάτια μας καρφώθηκαν σε μία φωτογραφία που με συγκλόνισε. Ένα μικρό παιδί ορφανό μη αντέχοντας  την βιολογική απουσία της μητέρας του, που πρόσφατα είχε εγκαταλείψει την ματαιότητα του κόσμου, ζωγράφισε στο πάτωμα με τα χεράκια του τη μορφή της και κάθε βράδυ ξάπλωνε δίπλα της προσπαθώντας να ξεγελάσει τον πόνο που του προκαλούσε η μητρική απουσία.

 

       

         Όσο και να έχει σκληρύνει η καρδιά των ανθρώπων, όσο και αν έχει ο καθένας από εμάς απομονωθεί στα δικά του και μόνον προβλήματα, είμαι βέβαιος οτι δεν θα υπάρξει καρδιά που να μην ραγίσει και να μην ματώσει βλέποντας τον πόνο αυτού του παιδιού.

          Αμέσως η σκέψη μου πέταξε στα παιδιά εκείνα, στις 13  εκείνες ψυχούλες  που ζουν στο Ορφανοτροφείο του νησιού μας. Και μπορεί ορισμένα από τα παιδιά αυτά να έχουν τον έναν ή και τους δύο γονείς, δεν παύει, όμως, για διαφόρους λόγους να τους στερούνται και να ζουν και αυτά την δική τους ορφάνια.  

          Έτσι αποφασίσαμε με μία ομάδα κυριών της ενορίας μας, που δραστηριοποιούνται κυρίως στον τομέα της φιλανθρωπίας να επισκεφθούμε τους μικρούς μας φίλους, στο δικό τους χώρο. Έναν χώρο αξιοπρεπή, πανέμορφο, με ωραία χρώματα και πολλά στολίδια, δείγμα που φανερώνει οτι οι υπεύθυνοι έχουν ξεπεράσει προ πολλού το "υπαλληλίστικο πνεύμα" και έχουν δώσει όλη τους την καρδιά  στην διακονία αυτών των πολύ ευαίσθητων προσωπικοτήτων.

          Με την είσοδό μας στο πανέμορφο σπίτι νιώσαμε τα ματάκια τους να πέφτουν επάνω μας. Εξ άλλου δεν είμασταν άγνωστοι καθώς η ενορία μας αρκετές φορές έχει σταθεί δίπλα τους με επισκέψεις, εκδρομές, γεύματα κ.ά.

          Με την εμφάνιση του Ιερέα μας, σήμανε γενικός συναγερμός. Τον "έπνιξαν" κυριολεκτικά στις αγκαλιές και τα φιλιά. Το ίδιο αργότερα και στις κυρίες που άρχισαν την διανομή των γλυκισμάτων.

 

       

        Δίπλα μας και δύο μικρά κοριτσάκια νηπιακής ηλικίας που προσπαθούσαν και αυτά να χωθούν στην μεγάλη αγκαλιά. Τι συγκίνηση, Θεέ μου! Πόσο πολύ λείπει η παρουσία του γονιού.

        Τις ελάχιστες αυτές ώρες που μείναμε μαζί τους προσπαθήσαμε να τα απαλλάξουμε - έστω και για λίγο - από την βιολογική αλλά και ενδεχομένως ψυχολογική ορφάνια που είναι ζωγραφισμένη στα προσωπάκια τους.

         Να τα κάνουμε να νιώσουν οτι πραγματικά κάποιοι νοιάζονται γι' αυτά.

        Θέλουμε από τη θέση αυτή να πούμε στους συμπατριώτες μας οτι πάρα πολύ κοντά μας βρίσκεται ένας  χώρος με 13 αγγελούδια. Ένα τεράστιο έργο επιτελείται μακρυά από τηλεοράσεις, κάμερες, προβολές και  διαφημιστικές εκδηλώσεις. 13 ψυχούλες διψούν για λίγη αγάπη, ένα χάδι και μία αγκαλιά. 

         Παρακάτω παραθέτουμε ένα ποίημα που αλιεύσαμε από το διαδίκτυο με στίχους του Στέλιου Χρισίνη:

 

          Τι καταδίκη είν' αυτή

          να ζω σαν το ρημάδι,

          χωρίς αδέλφια και γονείς,

          χωρίς της μάνας χάδι.

 

 

          Η ορφάνια είναι δράμα,

          πίκρες, βάσανα και κλάμα.

 

 

          Απ'της ορφάνιας τον καημό

          κι απ'το πικρό μαράζι,

          το δάκρυ τρέχει σαν βροχή

          και η καρδιά στενάζει.

 

 

          Έχω κλεισμένη την καρδιά

          βαριά και πληγωμένη,

          απ'τους γονείς άλλος κανείς,

          δε σε καταλαβαίνει.