Επισκέπτες του χώρου μας

Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Aγαπητοί φίλοι και αδελφοί,
για δύο ημέρες θα απουσιάσουμε, καθώς θα μεταβούμε στην απέναντι από την Κέρκυρα νησίδα ΒΙΔΟ, προκειμένου να εορτάσουμε και να πανηγυρίσουμε την Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου ΣΤΕΦΑΝΟΥ.
 
Φωτογραφικά αποσπάσματα από τον περσινό εορτασμό στο καταπράσινο και γραφικό νησάκι του Ιονίου πελάγους.
 



 
 
Κ Α Λ Ο   Μ Η Ν Α  !!!
 
ΚΑΛΟ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ
********************************
 

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

         
15Ο τάφος της Παναγίας,ανήκει στους Ορθόδοξους από την εποχή που οικοδομήθηκε ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου από τους ισαποστόλους Κωνσταντίνο και Ελένη.

Όπως σημειώνει σύγχρονος αγιοταφίτης ιεράρχης και ιστοριοδίφης, «το σεμνόν τούτο και σεβάσμιον ιερόν προσκύνημα, ανεγερθέν κατά τους χρόνους της παλαιάς αρχαιότητος . . .υπενθυμίζει τας κατακόμβας της διωκόμενης Εκκλησίας των μαρτύρων της πίστεως και δια μέσου των αιώνων μάλλον διετηρήθη ανέπαφον, εκτός ελαχίστων ανακαινίσεων και μεταβολών».

Δείτε παρακάτω μερικές φωτογραφίες από το ιερό αυτό προσκύνημα.

alt
alt
alt
alt
Αυτά είναι τα πιο μεγάλα θαύματα της Παναγίας στην ιστορία του Ελληνισμού
                  

 
Αυτά είναι τα πιο μεγάλα θαύματα της Παναγίας στην ιστορία του Ελληνισμού facebook share
Εκτός από τα θαύματα που έχουν καταγραφεί κατά καιρούς σχετικά με μεμονωμένα πρόσωπα, υπάρχουν και ορισμένα που η Ιστορία έχει καταγράψει επιβεβαιώνοντας την «ειδική» σχέση που έχει ο Ελληνισμός με την Παναγία.

Από την Πόλη και την Τήνο μέχρι τον Ορχομενό. Αυτές είναι κάποιες από τις σημαντικότερες θείες παρεμβάσεις της Θεοτόκου στον του της Ιστορίας.

ΟΤΑΝ ΑΒΑΡΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΣΕΣ ΠΟΛΙΟΡΚΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΒΑΣΣΙΛΕΥΟΥΣΑ

Ζωντανό θαύμα της Παναγίας είναι η σωτηρία της Κωνσταντινούπολης από τους Αβάρους και τους Πέρσες οι οποίοι πολιόρκησαν την Πόλη από ξηρά και από θάλασσα ενώ έλειπε σε εκστρατεία ο αυτοκράτορας Ηράκλειος.

Τότε οι χριστιανοί κατέφυγαν στη βοήθεια της Παναγίας. Συγκεκριμένα στο ναό των Βλαχερνών γίνονται δεήσεις και ο πατριάρχης Σέργιος κρατώντας στα χέρια του την εικόνα της Παναγίας ενθάρρυνε το στρατό που είχε πάρει θέσεις αμύνης στο φρούριο της Πόλεως. Το έτος 626 μ. Χ. λοιπόν με τη βοήθεια της Παναγίας ο εχθρικός στρατός νικηθήκε .

Ο αρχηγός των βαρβάρων Χαγάνος , κατά τη διάρκεια των μαχών, έβλεπε με τρόμο «γυναίκα σεμνοφορούσαν και περιτρέχουσαν το τείχος, μόνην ούσαν».



Η νίκη αποδόθηκε στη Παναγία και από τότε καθιερώθηκε ο Ακάθιστος Ύμνος προς τιμήν Της.

Όπως αναφέρει ο βυζαντινός χρονογράφος Θεοφάνης και επί αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Πωγωνάτου η Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε από τους Άραβες κατά τα έτη 677 και 718 και σώθηκε πάλι από τη Θεοτόκο. Στη τελευταία πολιορκία (718) οι χριστιανοί με τον Τίμιο Σταυρό και την εικόνα της Παναγίας κύκλωσαν το τείχος και παρακαλούσαν τον Θεό να τους σώσει.

Τότε καταιγίδα ξέσπασε πάνω από το στόλο των Αράβων στη Προποντίδα και βούλιαξαν 2.500 πλοία και πνίγηκαν 6.000 άνδρες. Ακόμη επί αυτοκράτορος Μιχαήλ του Γ’ το έτος 860 η Κωνσταντινούπολη με τη βοήθεια της Παναγίας αναχαιτίζει την επιδρομή των Ρώσων και γλυτώνει από τον κίνδυνο.

ΟΙ ΤΟΡΠΙΛΕΣ ΣΤΗΝ ΤΗΝΟ

Κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο το 1940 η Παναγία και πάλι προστάτευσε την Ελλάδα. Ένα μεγάλο θαύμα έκανε η Θεοτόκο στη Τήνο στις 15 Αυγούστου το 1940 στις 08:25 το πρωί. Γίνεται λόγος για τον τορπιλισμό της Έλλης.



Η μια τορπίλη που εκτοξεύθηκε όπως έγινε γνωστό αργότερα, από το ιταλικό υποβρύχιο, βύθισε το πλοίο και μία δεύτερη αστόχησε γκρεμίζοντας μέρος του μώλου του λιμανιού.

Υπήρχαν όμως και άλλα δύο επιβατικά πλοία εκείνη την ώρα κοντά στην Έλλη που ήταν και εκείνα στόχοι των Ιταλών. Τα πλοία ΕΛΣΗ και ΕΣΠΕΡΟΣ βγήκαν αλλώβητα από τις τορπίλλες. Η μία πέρασε δίπλα από την πλώρη του ΕΣΠΕΡΟΥ και η άλλη κάτω από τα ύφαλα της ΕΛΣΗΣ.

Η Παναγία έσωσε χιλιάδες προσκυνητές εκείνη την ημέρα.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΟΝ ΟΡΧΟΜΕΝΟ

Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943, ανήμερα των Γενεθλίων της Παναγίας μας οι Ιταλοί συνθηκολογούν. Μία ομάδα από κατοίκους του Ορχομενού Βοιωτίας πλησιάζουν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λειβαδιάς και ζητούν από την εκεί Ιταλική φρουρά να παραδώσει τον οπλισμό της. Διαφορετικά, τους απειλούν πως θα δεχθούν επίθεση από τους αντάρτες που βρίσκονται στην περιοχή του Τζαμαλιού (Διονύσου).



Οι Ιταλοί αρνούνται να παραδοθούν και ενημερώνουν τους Γερμανούς, οι οποίοι αφού κύκλωσαν και αφόπλισαν τους Ιταλούς έστειλαν εναντίον των Ορχομένιων την άλλη μέρα, 9 του Σεπτέμβρη, απόσπασμα με τεθωρακισμένα. Οι Ορχόμενιοι, που είχαν φθάσει στο μεταξύ στο σταυροδρόμι του Αγίου Ανδρέα, ανέτοιμοι και ανοργάνωτοι καθώς ήταν, σκόρπισαν στη γύρω περιοχή με κατεύθυνση οι περισσότεροι τον απόμερο Διόνυσο.

Οι Γερμανοί όμως συνέχισαν την καταδίωξη με σκοπό να επιβάλλουν αντίποινα στον Ορχομενό, όπως ήταν η συνηθισμένη τακτική τους. Το βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου μπαίνουν οι Γερμανοί στον Ορχομενό και συλλαμβάνουν εξακόσιους ομήρους. Ένα τμήμα μένει στην πόλη, ενώ ένα άλλο με τρία τανκς προχωρεί προς τον Διόνυσο.

Λίγο έξω από τον Ορχομενό είναι χτισμένη η πιο αρχαία Εκκλησία της Βοιωτίας (874 μ.Χ.), αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου - παλιό Μοναστήρι της Σκριπούς. Είναι ακόμη μεσάνυχτα. Η φάλαγγα έχει προσπεράσει πεντακόσια πενήντα μέτρα τον Ναό, όταν ξαφνικά το πρώτο τανκ ακινητοποιείται στη μέση του δρόμου.

Μπροστά τους οι Γερμανοί βλέπουν μια μεγαλόπρεπη γυναίκα με το χέρι υψωμένο σε απαγορευτική στάση. Το δεύτερο τανκ προσπαθεί να προσπεράσει το πρώτο, αλλά πέφτει σε ένα χαντάκι, ενώ το τρίτο τανκ ακινητοποιείται σε ένα χωράφι, μέσα από το οποίο προσπαθούσε να περάσει.

Ξημέρωσε η 10η Σεπτεμβρίου. Ο Γερμανός διοικητής Χόφμαν ζήτησε από τους κατοίκους ένα τρακτέρ για να τραβήξει τα τανκς. Τότε συνέβη και κάτι άλλο Θαυμαστό: Τα βαριά αυτά άρματα μετακινήθηκαν από το τρακτέρ σαν άδεια σπιρτόκουτα! -Θαύμα, Θαύμα! φώναξε ο διοικητής και ζήτησε από τους κατοίκους να πάει στην Εκκλησία. Εκείνοι τον οδήγησαν πράγματι στον Ναό.

Ο Γερμανός στη Θεομητορική Εικόνα του τέμπλου αναγνώρισε τη γυναίκα που εμπόδισε τη φάλαγγα να προχωρήσει! Έπεσε αμέσως στα γόνατα και φώναξε με Θαυμασμό: -Αυτή η γυναίκα σας έσωσε! Να την τιμάτε και να τη δοξάζετε. Ο Ορχομενός σώθηκε.

Ο Χόφμαν διατάζει να ελευθερωθούν οι εξακόσιοι μελλοθάνατοι και υπόσχεται πως μέχρι το τέλος του πολέμου η πόλη δεν θα πάθει κανένα κακό. Οι κάτοικοι ευχαριστούν και δοξολογούν την Προστάτιδα Θεοτόκο για την ανέλπιστη σωτηρία τους. Ο ήλιος γέρνει στη δύση. Τα τανκς φεύγουν με τα πυροβόλα κατεβασμένα, γιατί νικήθηκαν από την Υπέρμαχο Στρατηγό του Ορχομενού.

Για το λόγο αυτό η Παναγία της Σκριπούς, εκτός των άλλων ημερομηνιών, Γιορτάζει και στις 10 Σεπτεμβρίου με Λιτανεία και μεταφορά της Εικόνας, στον τόπο που ακινητοποιήθηκαν τα τανκς. Όσο ζούσε ο Χόφμαν, παρευρισκόταν κι αυτός σχεδόν κάθε χρόνο στις 10 Σεπτεμβρίου, για να ανάψει ένα κερί και να τιμήσει την Παναγία μας.

Της αφιέρωσε μάλιστα ένα μεγάλο καντήλι και χρηματοδότησε την πρώτη Εικόνα με την απεικόνιση του Θαύματος.

* Οι πληροφορίες για τα γεγονότα στον Ορχομενό προέρχονται από το βιβλίο «Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας» έκδοση της Ι.Μ. Παρακλήτου.
Πηγή: Briefingnews
 
 
Για 4η χρονιά Θεία Λειτουργία στην
 Παναγία Σουμελά
                      

 
Για 4η χρονιά Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά facebook share
Για τέταρτη συνεχή χρονιά, η «καρδιά» του Ποντιακού Ελληνισμού θα χτυπήσει στο ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα στον Πόντο.
Πανηγυρική θεία λειτουργία, προεξέχοντος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου θα πραγματοποιηθεί και φέτος στις 15 Αυγούστου 2013 στο ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, στην Τραπεζούντα του Πόντου.

Η Παναγία Σουμελά αποτελεί το σύμβολο της ποντιακής πίστης, αν και η πρώτη ονομασία της θαυματουργής εικόνας ήταν Αθηνιώτισσα.

Την εικόνα της Παναγίας Σουμελά αγιογράφησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Μετά τον θάνατό του τη μετέφερε στην Αθήνα ο μαθητής του Ανανίας και τοποθετήθηκε σε περικαλλή ναό της Θεοτόκου. Έτσι αρχικά ονομάστηκε ως Παναγία η Αθηνιώτισσα.

Στο τέλος του 4ου αιώνα (380-386 μΧ), σύμφωνα με την παράδοση, η Παναγία η Αθηνιώτισσα εμφανίστηκε ως όραμα στους μοναχούς Σωφρόνιο και Βαρνάβα, στη Αθήνα, και τους κάλεσε στην εκκλησία.

Εκεί είδαν την εικόνα να σηκώνεται από το προσκυνητάρι, να βγαίνει από το παράθυρο και να πετάει προς τα ουράνια. Συγχρόνως, άκουσαν την Θεοτόκο να λέει: «Πηγαίνω στην Ανατολή. Προπορεύομαι στο όρος Μελά. Ακολουθήστε με...».

Οι μοναχοί την ακολούθησαν και στο όρος Μελά, στον Πόντο, όπου στάθηκε, κτίστηκε μεγάλος Ναός και Μονή. Έτσι η εικόνα πήρε την ονομασία Σουμελά από τη φράση «στου Μελά».

Το 1922, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, μοναχοί έθαψαν την εικόνα, μαζί με άλλα κειμήλια. Με την ανταλλαγή, τα ιερά κειμήλια παραχωρήθηκαν και το 1931 τα ξέθαψε και τα έφερε στην Ελλάδα, ο Αμβρόσιος ο Σουμελιώτης.

Η εικόνα επανήλθε στην Αθήνα και παρέμεινε στο Μουσείο έως το 1951. Τότε, το Σωματείο «Παναγία Σουμελά» Θεσσαλονίκης πρότεινε το κτίσιμο ναού στις πλαγιές του Βερμίου, στην Καστανιά Βέροιας.

Το  2010, 87 χρόνια μετά την μικρασιατική καταστροφή και τον ξεριζωμό των Ποντίων από τις πατρογονικές τους εστίες, επαναλειτούργησε το ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, με άδεια του τουρκικού υπουργείου Πολιτισμού.
Πηγή: Briefingnews
 
Σατανιστές κατακρεούργησαν άλογο κατά τη διάρκεια τελετής!
 
 
Σε σατανιστές αποδίδεται, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Daily Mail, η αποτρόπαια κακοποίηση και δολοφονία αλόγου στο εθνικό πάρκο Ντέβον, στη Βρετανία.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι σατανιστές κατακρεούργησαν και σκότωσαν ένα μικρό άλογο, μόλις δύο μηνών. Ενώ ήταν ακόμη ζωντανό του αφαίρεσαν τα γεννητικά όργανα, το δεξί αυτί, τα μάτια και τη γλώσσα.

Γύρω από το άλογο βρέθηκαν σημάδια από κεριά, ενώ η τελετή πραγματοποιήθηκε τη βραδιά της πανσελήνου.

Η κοινή γνώμη είναι σοκαρισμένη, ενώ οι αρχές είναι βέβαιες ότι πρόκειται για έργο σατανιστών και διεξάγουν έρευνες για τον εντοπισμό των δραστών.
 
Πηγή: +ΑΜΒΩΝ
 
Θεία Λειτουργία με την Παρουσία Αγγέλου!
 
 
 
Κάποιος ιερεύς, σε μία αγρυπνία, και ενώ είχε αρχίσει την Προσκομιδή, δυσκολευόταν, τρόπον τινά, με μόνο το φως ενός κεριού να διαβάζει τα ονόματα. Ξαφνικά, διαπίστωσε ότι το φως του κεριού, πού ήταν παραπλεύρως, όλως περιέργως, έγένετο πιο δυνατό! Και τότε αναρωτήθηκε:
-Πώς είναι δυνατόν; Πώς φέγγει περισσότερο τώρα το κερί; Κι όπως γύρισε το κεφάλι του, βλέπει να στέκεται μπροστά του στα τρία τέσσερα μέτρα με πολύ σεβασμό και ευλάβεια ένας Άγγελος.

Στην αρχή απολιθώθηκε, μαρμάρωσε στη θέση του και έκανε αρκετή ώρα να συνέλθη. Αλλά ή παρουσία του Αγγέλου, του γλύκανε την ψυχή κατά τέτοιον τρόπον, ώστε ή κατάνυξης μέσα του να αυξηθεί πολύ, να απόκτηση ή ψυχή του πολύ μεγάλη γλυκύτητα, μία, τρόπον τινά, ένωση με την παρουσία του αγίου Αγγέλου. Και παρόντος του αγίου Αγγέλου, τελείωσε την ιερά Πρόθεσι, είπε το «Ευλογημένη ή βασιλεία...» και άρχισε τη Θεία Λειτουργία. Ό Άγγελος ήταν πάντοτε παρών, μέχρι πού τελείωσε και την Κατάλυσι.

Ό ιερεύς δεν μπορούσε να συγκράτηση την συγκίνηση του, την κατάνυξη και το δέος, πού τον είχε καταλάβει μπροστά σ' αυτήν την παρουσία, διότι ήταν ένα γεγονός, πού του συνέβαινε πρώτη φορά στη ζωή του. Άλλωστε, αυτά τα γεγονότα συμβαίνουν, δεν ξέρω! πιθανόν να κάνω λάθος, μια-δύο φορές στη ζωή ενός ευλαβούς και ταπεινού ιερέως.
Ασφαλώς όμως θα υπάρχουν κι άλλοι άγιοι ευλαβέστατοι και χαριτωμένοι κληρικοί παντός βαθμού, πού έχουν θεϊκές αποκαλύψεις κάπως πιο συχνά! Ό Θεός γνωρίζει...

Ό παππούλης, παρέμεινε στη θέση του. Δεν ξεντύθηκε, κάθισε σε μια καρέκλα μέσα στο ιερό Βήμα και συνεχώς έκλαιγε. Έκλαιγε και δεν μπορούσε να συνέλθη από την κατάνυξη, το δέος και την συντριβή πού ένιωθε. Έτσι παρέμεινε για ώρα πολλή απολαμβάνοντας με συγκίνηση και ταπείνωση όσα βίωσε στη Θεία Λειτουργία με την παρουσία του άγιου Αγγέλου.
Ό διακριτικός και άγιος Γέροντας του με διαβεβαίωσε για την αλήθεια του γεγονότος.

Από τότε ή πίστης του ιερέως αυτού έγινε βράχος ακλόνητος, αυτός δε με πολύ δέος στην καρδιά λειτουργούσε πλέον τα πανάχραντα Μυστήρια.
 
Πηγή: ΑΡΜΕΝΙΣΤΗΣ

 

Πέταξαν και ούρησαν εικόνες στην Ξάνθη

 
ΣΟΚ: Πέταξαν και ούρησαν εικόνες στην Ξάνθη

 
 
Στη βεβήλωση του ιερού παρεκκλησίου που βρίσκεται τοποθετημένο στην πλατεία του χωριού Αυξέντιο στον δήμο Αβδήρων Ξάνθης προχώρησαν το βράδυ της περασμένης Τετάρτης άγνωστοι μέχρι στιγμής δράστες.
Σύμφωνα με τον ιερέα του χωριού όπως αναφέρει το thrakitoday οι δράστες προκάλεσαν φθορές στο παρεκκλήσι, σπάζοντας τη γυάλινη πορτούλα του, πέταξαν έξω τις εικόνες, μη διστάζοντας να ουρήσουν πάνω σε αυτές, ενώ στη συνέχεια εξαφανίστηκαν. Ο ίδιος μάλιστα κάνει λόγο για μια ομάδα νεαρών κατοίκων των γύρω χωριών.
Οι κάτοικοι της περιοχής προχώρησαν στην αποκατάσταση των ζημιών, ενώ σύμφωνα με τους ίδιους το πρωί της Πέμπτης αναδυόταν μια αφόρητη δυσωδία από τον χώρο του παρεκκλησίου


Newsbomb


ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/07/blog-post_3802.html#ixzz2adLidn3K

 

Ντοκουμέντο-αποκάλυψη: Το AIDS δημιουργήθηκε εργαστηριακά με στόχο την μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού!

    
 
Η αλήθεια δεν είναι πάντα ευχάριστη, διαπίστωση που επιβεβαιώνεται και στην περίπτωση του ιού ΗIV. Το pentapostagma.gr μετά από έρευνα σας παρουσιάζει ένα αποκαλυπτικό ντοκουμέντο μέσω του οποίου αποδεικνύεται ότι το AIDS δημιουργήθηκε σε εργαστηριακές συνθήκες και χρησιμοποιήθηκε για να καθυποτάξει την ανθρωπότητα στον φόβο και να οδηγήσει σε σταδιακή μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού.

Η παρακάτω φωτογραφία αποτελεί επίσημο έγγραφο που βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη της Γερουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.



Το έγγραφο αποδεικνύει ότι ο ιός του HIV δημιουργήθηκε σε εργαστηριακές συνθήκες από το Υπουργείο Αμύνης των Η.Π.Α.
Το πρόγραμμα Σκοπιμότητας (Feasibility program) ολοκληρώθηκε κατά τη διετία 1974-1975 και ο ιός δημιουργήθηκε μεταξύ 1974 και 1979. Το εμβόλιο που περιείχε AIDS ξεκίνησε να εγχέεται σε περισσότερους από 100 εκατομμύρια Αφρικανούς το 1977. Επίσης, περισσότεροι από 2.000 λευκοί ομοφυλόφιλοι άνδρες (Επιχείρηση Δούρειος Ίππος) έλαβαν εμβόλιο κατά της ηπατίτιδας τύπου Α που “τροποποιήθηκε” το 1978 στο Κέντρο Ελέγχου Μολυσματικών Παθήσεων στη Νέα Υόρκη..

Η ανάπτυξη του ιού, είχε προφανώς δύο κύριους στόχους: (1) Χρησιμοποιήθηκε ως Πολιτικό και εθνοτικό όπλο (2) Χρησιμοποιήθηκε για την πραγματοποίηση της προγραμματισμένης μείωσης του πληθυσμού.

Στις 29 Ιουλίου του 1969, μερικές μόλις ημέρες αφότου το Υπουργείο Αμύνης ζήτησε ερευνητική επιχορήγηση ύψους 10 εκατομμυρίων δολαρίων από το Κογκρέσο για την «δημιουργία ενός συνθετικού βιολογικού παθογόνου, μίας ουσίας που ουσιαστικά δεν υπάρχει στη φύση και στην οποία δεν είναι δυνατόν να αποκτηθεί φυσική ανοσία»,  ο Πρόεδρος της Ομάδας Δράσης των Ρεπουμπλικανών για τους Φυσικούς Πόρους και τον Πληθυσμό, ο George Bush ο πρεσβύτερος, τόνισε την άμεση ανάγκη ανάληψης δράσης για τον έλεγχο του πληθυσμού ώστε να αντιμετωπιστεί η “αυξανόμενη κρίση στον Τρίτο Κόσμο”..

Ο προγραμματισμός της επιδημίας του AIDS
Το 1972, υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, πραγματοποιήθηκε πρόγραμμα μαζικών εμβολιασμών του Αφρικανικού πληθυσμού κατά της ευλογιάς. Το συγκεκριμένο εμβόλιο μόλυνε με AIDS εκατομμύρια φτωχούς Αφρικανούς, με τους αριθμούς των μολύνσεων να αυξάνονται ραγδαία. Το συγκεκριμένο γεγονός «προβλημάτισε» τους ελίτ, όπως τον GHW Bush, τους Rockefellers, την Λέσχη της Ρώμης και τα Μέλη της Λέσχης Bilderberg από το 1969, και άδραξαν την ευκαιρία με την σκόπιμη πρόσθεση του ιού HIV στο εμβόλιο κατά της ηπατίτιδας Β.

Οι μελέτες που αφορούν τα εμβόλια κατά της ηπατίτιδας B είναι άκρως απόρρητες, βρισκόμενες υπό τον έλεγχο του Υπουργείου Δικαιοσύνης στην Washington όπου κανένας δεν μπορεί να αποκτήσει πρόσβαση.

pentapostagma.gr


ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/07/ntokoumento-apokalypsh-to-aids-dhmiourgithike-ergasthriaka-me-stoxo-thn-meiwsh-tou-pagkosmiou-plithismou.html#ixzz2adKey6wX
 
 
 
 
 
 
 
Το ζήτημα της υπάρξεως του Θεού
Και της Θείας του Οικονομίας
Θα καταστρεφόταν αν εξαρτιόταν από τους λόγους μου
Και από τις δικές σας συνήθειες.
Αλλά το ζήτημα του Θεού, ανεξάρτητα απ' όλους εμάς
Θα πετύχει και θα νικήσει.
Εκείνος του οποίου τα χρόνια δεν έχουν αριθμό
Και η οντότητά του δεν έχει αρχή και τέλος
Δεν μπορεί να αφήσει το "επίγειο σπίτι" του στις διαθέσεις μας
Στα αδύναμα δημιουργήματά του, των οποίων η αρχή και το τέλος
Σχεδόν συναντιόνται σε ένα σημείο και των οποίων η οντότητα
Είναι μία κουκκίδα.
Δεν είναι ο άνθρωπος φερέγγυος αλλά ο Θεός και πιστός εγγυητής της Βασιλείας της αγάπης στη γη...

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
 
ΔΙΑΒΟΛΟΣ: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ ΑΣΤΟ ΓΙΑ ΑΥΡΙΟ!
15Ο Εωσφόρος κάποτε κάλεσε όλα τα διαβολάκια και ζήτησε από το καθένα να του προτείνει ένα σατανικό σχέδιο που θα είναι ιδιαίτερα καταστρεπτικό για τους ανθρώπους.

Τα διαβολάκια πρότειναν το καθένα το δικό του σχέδιο, αλλά ο Εωσφόρος βράβευσε εκείνο το διαβολάκι που πρότεινε το σατανικό σχέδιο της αναβολής. «Εγώ, είπε ο μικρός διαβολάκος, θα λέω σ' όλους τους Χριστιανούς πως όλα όσα τους λέει η Εκκλησία είναι ορθά και αληθινά, αλλά δεν είναι ανάγκη από τώρα να τα παίρνουν στα σοβαρά. Τώρα μπορούν να ζούνε όπως θέλουν και στα γεράματά τους μπορούν να αποφασίσουν και για τη σωτηρία της ψυχής τους. Όλα να τα ακούνε αλλά με διάθεση αναβολής.»

Η αναβολή αποδεικνύεται το ισχυρότερο όπλο στα χέρια του διαβόλου. Πολλοί χριστιανοί πέφτουν ακριβώς σ' αυτήν την παγίδα. Είναι η ώρα της προσευχής, ο πονηρός ζητά την αναβολή. Δεν πειράζει, είσαι κουρασμένος, αύριο προσευχήσου. Σου δίνεται μια ευκαιρία να κάνεις μια ελεημοσύνη; Ο πονηρός με χίλιες δύο προφάσεις σε αποτρέπει. Και συ είσαι πτωχός. Μπορεί αύριο να βρεις κάποιον πτωχότερο από αυτόν. Είναι η ώρα του εκκλησιασμού; Ο πονηρός λέει: Δεν πειράζει, εκκλησιάζεσαι την άλλη Κυριακή. Πλησιάζει η ώρα της μελέτης του Νόμου του Θεού; Ο πονηρός υπαγορεύει: Δεν χάθηκε ο κόσμος που δεν θα μελετήσεις και μια ημέρα.

Έρχεται η ώρα της ιεράς εξομολογήσεως; Ο πονηρός συμβουλεύει: Καλή η εξομολόγηση, αλλά όχι και κάθε τόσο. Άλλωστε, δεν έκανες κανένα σπουδαίο αμάρτημα. Ακολουθεί η Θεία Κοινωνία, η μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων; Ο διάβολος συγκατανεύει: Καμία αντίρρηση να μεταλαμβάνεις τα Άχραντα Μυστήρια, αλλά όχι και τόσο συχνά. Μια ή το πολύ δυο φορές τον χρόνο φθάνει. Και έτσι, χωρίς πολύ κόπο, ο διάβολος κερδίζει έδαφος και εμείς συνεχώς υποχωρούμε χωρίς να το αντιλαμβανόμεθα.

Η οδός της αναβολής, χωρίς αμφιβολία, μας οδηγεί στη χώρα του ποτέ. Το σήμερα είναι δικό μας. Το αύριο μάς είναι άγνωστο, άδηλο και αβέβαιο. Ακόμη και το θέμα της σωτηρίας της ψυχής μας, το σοβαρότερο όλων των προβλημάτων μας, όταν εμπλακεί εις τα δίκτυα της αναβολής, υπάρχει ο κίνδυνος να το χάσουμε. Αυτό που μπορούμε σήμερα να κάνουμε, ποτέ δεν πρέπει να το αφήνουμε για την αυριανή ημέρα, διότι κανείς δεν γνωρίζει τι μπορεί το αύριο να μας φέρει.

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013


Νορβηγοί εμπειρογνώμονες: "Τελικά, είστε πάμπλουτοι! Έχετε πετρέλαιο για 100 χρόνια!"

Πετρέλαιο και φυσικό αέριο για...100 χρόνια έχει η Ελλάδα!!!  

Αυτή την απίστευτη ρήση είπαν οι Νορβηγοί ολοκληρώνοντας την έρευνά τους για τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες! Οχι μόνο δε χρωστάμε συνέλληνες, αλλά αν φύγουμε απ το γιούρο και μέσα στα επόμενα 5 χρόνια όταν πέσει και η πρώτη γεωτρυπανιά, η Ελλάδα θα είναι η ...νέα Σαουδική Αραβία του 21ου Αιώνα!
 
Τέσσερις περιοχές καταδεικνύουν μεγάλες δυνατότητες και σημαντική δυναμική σε κοιτάσματα υδρογονανθράκων (φυσικού αερίου και πετρελαίου).
Αυτό ανέφερε ο υπουργός Γιάννης Μανιάτης, ο οποίος ταυτόχρονα ανακοίνωσε πως από σήμερα η νορβηγική εταιρεία PGS, που συνέλεξε στοιχεία μήκους 12.500 χλμ., θα πουλάει τα δεδομένα σε πετρελαϊκές εταιρείες.
Το πρόγραμμα καταγραφής, επεξεργασίας και ερμηνείας των δεδομένων, που ελήφθησαν με τη χρήση Geostreamer GS, μια καινοτόμο τεχνολογία της PGS, η οποία ελαχιστοποιεί θορύβους στα δεδομένα και διευκολύνει την πιο ευκρινή και σε βάθος αναζήτηση.
Η επεξεργασία των δεδομένων είναι σε εξέλιξη και αναμένεται να ολοκληρωθεί τον Δεκέμβριο του 2013, καθώς το αρχικό πρόγραμμα της συλλογής των δεδομένων επεκτάθηκε από τα 8.500 χιλιόμετρα στα 12.500 χιλιόμετρα.
Η πρώτη περιοχή ξεκινά από τα βορειοδυτικά της Κέρκυρας, στα όρια με την Αλβανία, και εκτείνεται προς τα κάτω, στους Παξούς και στους Αντίπαξους, μέχρι και τη θαλάσσια περιοχή του Ιονίου απέναντι από τον Αμβρακικό Κόλπο.
Η δεύτερη περιοχή είναι δυτικά της Κεφαλονιάς και φτάνει μέχρι την τρίτη θαλάσσια περιοχή ανοιχτά του Κατάκολου.
Η τέταρτη είναι η πολλά υποσχόμενη περιοχή νότια της Κρήτης, που εκτείνεται μέχρι τα όρια με τη Λιβύη και δυτικά της Ιταλίας.
Παράλληλα, τα προσεχή 24ωρα η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ, κατόπιν γνωμοδότησης της ειδικής επιτροπής, θα ανακοινώσει τις εταιρείες αναδόχους των τριών πρώτων "οικοπέδων" που θα ξεκινήσουν τις έρευνες με γεωτρύπανα. Πρόκειται για τα Ιωάννινα, τον Πατραϊκό Κόλπο και το δυτικό Κατάκολο.
Γύρω στα τέλη του επόμενου χρόνου αναμένεται να πέσουν και τα πρώτα γεωτρύπανα που θα δείξουν και το τελικό μέγεθος των κοιτασμάτων.
Οι εκτιμήσεις αξιωματούχων του ΥΠΕΚΑ κάνουν λόγο για τη δυνατότητα από την ύπαρξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στον ελληνικό χώρο να εισπράττει το Δημόσιο περί τα 150 δισ. ευρώ σε βάθος 30 ετών! 
http://ellinikiafipnisis.blogspot.gr

 
 
Εκατομμύρια Ρώσοι και ο ίδιος ο Πούτιν προσκύνησαν τον σταυρό του Αγίου Ανδρέα που μετέφεραν απο την Πάτρα!

 
 
 “Η Ορθοδοξία μας ενώνει”! Δήλωσε ο Πούτιν κατά την διάρκεια της τελετής.
Εκατομμύρια πιστοί έσπευσαν να προσκυνήσουν τον Σταυρό του Αγίου Ανδρέα, ο οποίος μεταφέρθηκε από την Πάτρα στη Ρωσία για τις εορταστικές εκδηλώσεις
Με αφορμή τους εορτασμούς για τα 1.025 χρόνια από τον εκχριστιανισμό των Ρώσων, ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν μίλησε για τη σπουδαιότητα και τη σημασία της Ορθοδοξίας στην ιστορία του ρωσικού λαού.
«Η Εκκλησία εκτελεί έναν πολύ σημαντικό ρόλο για τη Ρωσία επειδή δημιουργεί συνθήκες για την ειρήνη και τη συμφιλίωση μεταξύ των θρησκειών, εθνών και λαών», δήλωσε ο Ρώσος Πρόεδρος.

Παράλληλα, τόνισε ότι το ρωσικό έθνος οφείλει ουσιαστικά τη δημιουργία του στην ορθόδοξη πίστη, καθώς, όπως ανέφερε «με την έλευση του χριστιανισμού, της ορθοδοξίας, άρχισε να δημιουργείται το ρωσικό έθνος και να δημιουργείται το ενωμένο ρωσικό κράτος».

Χρησιμοποιώντας μάλιστα την Ορθοδοξία ως κοινό τόπο, ο Πούτιν επιχείρησε να ενισχύσει τους μελλοντικούς δεσμούς της Ρωσίας με την Ουκρανία, όπου παραβρέθηκε με αφορμή την έλευση του Σταυρού του Αγίου Ανδρέα από την Πάτρα στο Κίεβο.

Στο Κίεβο, την πόλη που θεωρείται το λίκνο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αφού από εκεί ξεκίνησε ο εκχριστιανισμός των Ρώσων το 988 μ.Χ., όταν ο πρίγκιπας Βλαδίμηρος στα νερά του Δνείπερου ασπάστηκε τον χριστιανισμό, ο Πούτιν άφησε στην άκρη τα όσα χωρίζουν τις δύο χώρες και μίλησε για τη σημασία των πνευματικών και ιστορικών τους δεσμών.

«Είμαστε πνευματικοί κληρονόμοι των όσων συνέβησαν εδώ πριν από 1.025 χρόνια», τόνισε ο Πούτιν δίπλα στον Ουκρανό ομόλογό του Βίκτορ Γιανουκόβιτς.

 Ο Σταυρός του Αγίου Ανδρέα

Στους εορτασμούς για τη συμπλήρωση των 1025 χρόνων κυρίαρχη θέση καταλαμβάνει ο σταυρός του Αγίου Ανδρέα που μεταφέρθηκε από την Πάτρα σε περιοχές της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας, όπου εκατομμύρια πιστοί σπεύδουν να τον προσκυνήσουν.

Στη Μόσχα αυτή την εβδομάδα πραγματοποιήθηκαν πολλές τελετές με επικεφαλής τον Πατριάρχη Κύριλλο και τη συμμετοχή περισσοτέρων από 200.000 πιστών.


Η μυστική βάφτιση του Προέδρου

Ο Ρώσος Πρόεδρος προ ημερών διηγήθηκε πως στα παιδικά του χρόνια βαφτίστηκε και η οικογένεια του ήταν αναγκασμένη να το κρύβει για να μην βλάψει τη δουλειά του πατέρα του. «Η μητέρα με βάφτισε δήθεν εν αγνοία του πατέρα μου που ήταν μέλος του κομμουνιστικού κόμματος. Δεν ήταν παράγοντας, εργαζόταν στο εργοστάσιο, ήταν ένα μικρό μέλος στο επίπεδο της οργάνωσης του εργοστασίου. Η μαμά μου δήθεν κρυφά από τον πατέρα μου με βάφτισε», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Πούτιν.

Πηγή: ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

 

Ο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΣ ΟΣΙΟΣ:

 Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ



Πηγή: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ
 ῾Ολοκληρώνεται σήμερα, μέσα στά πλαίσια τῶν ἐκδηλώσεων τοῦ ῾Ι. Ναοῦ Εὐαγγελιστρίας Πειραιῶς ῾᾽Ενορία ἐν δράσει...᾽, ἡ σειρά - ἀφιέρωμα στούς μεγάλους καί γνωστούς Γέροντες τῆς ἐποχῆς μας, τούς π. Παΐσιο, π. Πορφύριο, π. ᾽Ιάκωβο. ῎Ηδη μιλήσαμε γιά τόν Γέροντα Παΐσιο, γιά τόν Γέροντα Πορφύριο, κι ἀπομένει ἡ μικρή ἀναφορά καί στόν Γέροντα ᾽Ιάκωβο. Βέβαια, ἐξηγήσαμε καί τίς προάλλες ὅτι δέν εἶναι οἱ μόνοι Γέροντες τῆς ἐποχῆς μας. Εὐλογηθήκαμε ἀπό τόν Θεό μέ τήν παρουσία καί ἄλλων, παλαιοτέρων καί νεωτέρων, σάν τοῦ Γέροντος ᾽Εφραίμ Κατουνακιώτη, τοῦ Γέροντος Σωφρονίου τοῦ ῎Εσσεξ, τοῦ Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, τοῦ Γέροντος ᾽Αμφιλοχίου τῆς Πάτμου. ᾽Αλλά οἱ συγκεκριμένοι τρεῖς τοῦ ἀφιερώματός μας ἔλαμψαν πιό πολύ, μέ τήν ἔννοια ὄχι τοῦ βαθμοῦ ἁγιότητός τους – αὐτό τό ξέρει μόνο ὁ Θεός - ἀλλά μέ τό ὅτι σχετίστηκαν μέ τόν πολύ κόσμο καί βρέθηκαν περισσότερο κοντά μας ἀπό ὅ,τι οἱ ἄλλοι. Στήν ἐπαφή τους μάλιστα μέ αὐτούς διεπίστωσαν οἱ ἁπλοί  καί καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι τά πλούσια χαρίσματά τους, τήν ἐν Χριστῷ σοφία τους, τή διόραση καί τήν προόρασή τους. Τό σημαντικότερο ὅμως ὅλων, πράγματι ὁ κοινός παρανομαστής τῶν σπουδαίων ἀρετῶν καί τῶν χαρισμάτων τους, ἦταν ἡ ἐν ταπεινώσει ἀγάπη τους, ἡ ὁποία συνιστᾶ κατά τόν ἀπόστολο ῾τήν καθ᾽ ὑπερβολήν ὁδόν᾽ καί  καταξιώνει καί ὅλα τά χαρίσματά τους.

Μεγάλη ἡ εὐλογία λοιπόν τοῦ Θεοῦ πού διοχετευόταν στόν λαό Του μέσω αὐτῶν ὅσο ζοῦσαν, μεγάλη ἡ εὐλογία πού ἐξίσου δέχεται αὐτός ὁ λαός μέ τίς θεοπειθεῖς προσευχές τους, ἀλλά καί μέ τή συνεχιζόμενη μέ ἄλλον τρόπο παρουσία τους μέσω τῶν βιβλίων πού ἔχουν κυκλοφορηθεῖ καί κυκλοφοροῦνται ἀκόμη γι᾽ αὐτούς. ῞Ο,τι δύναμη ἔχουν οἱ βίοι τῶν ἁγίων μας καί τά διάφορα Γεροντικά, τέτοια καί περισσότερη ἴσως ἔχουν καί ὅσα γράφονται σάν μαρτυρίες γιά τούς συγχρόνους αὐτούς ἁγίους.

 1. ῾Η σημερινή μας ἀναφορά εἶναι, ὅπως εἴπαμε, ὁ Γέρων ᾽Ιάκωβος, ὁ γέροντας τῆς Εὔβοιας, ὁ λειτουργικός ὅσιος, ὅπως ἔχει χαρακτηριστεῖ. Σ᾽ αὐτήν τή λειτουργική του αἴσθηση θά ἐπικεντρώσουμε περισσότερο τήν προσοχή μας, θά δοῦμε δηλαδή κάποιες ὄψεις τοῦ πῶς βίωνε ὁ γέροντας αὐτό πού συνιστᾶ τό κέντρο καί τόν πυρήνα τῆς ᾽Εκκλησίας μας, τή Θεία Λειτουργία. Κι ἐκεῖ θά θαυμάσουμε τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα τοῦ ἀνδρός, τό πόσο ῾λιβανισμένος᾽ ἦταν, τό πόσο ὁλόκληρη ἡ ζωή του ἦταν μία μαρτυρία τοῦ Δείπνου τοῦ Μυστικοῦ τοῦ Κυρίου καί τῶν μαθητῶν Του. Προγηγουμένως ὅμως θά δοῦμε ὁρισμένα βιογραφικά του στοιχεῖα, ὅπως κάναμε ἄλλωστε καί στούς  προηγηθέντες ἀπό αὐτόν ὁσίους Γέροντες.

῾Ο γέρων ᾽Ιάκωβος Τσαλίκης λοιπόν, ἡγούμενος στήν ῾Ι. Μονή ὁσίου Δαβίδ Γέροντος στίς Ροβιές Εὐβοίας, καταγόταν ἀπό τή Μ. ᾽Ασία, τόν τόπο πού γέννησε χιλιάδες ἁγίους τῆς ᾽Εκκλησίας μας. Συγκεκριμένα, τό χωριό πού γεννήθηκε, στίς 5 Νοεμβρίου 1920, καί ἔζησε τά δύο πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς του, ἦταν τό Λιβίσι τῆς Μάκρης, ἕνα ἀπό τά παραθαλάσσια χωριά τῆς ἰωνικῆς γῆς, στό ὕψος περίπου τοῦ Καστελλόριζου.
᾽Εξαιτίας τῶν θλιβερῶν γεγονότων τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς καί τοῦ ξεριζωμοῦ τοῦ ἑλληνισμοῦ τό 1922, ἀναγκάστηκε νά ἐγκαταλείψει τά ἁγιασμένα χώματα τῆς Μ. ᾽Ασίας καί μεταφυτεύτηκε  ὡς πολύτιμο καί ἁγιασμένο κλῆμα στό χωριό ῞Αγιος Γεώργιος ῎Αμφισσας καί μετά ἀπό δύο χρόνια στό χωριό Φαράκλα τῆς Βόρειας Εὔβοιας. ᾽Εκεῖ ἔζησε μέχρι πού ἔγινε τριάντα ἐτῶν, ὁπότε τόν μεταφύτευσε ὁ Θεός ὁριστικά στό ἁγιασμένο μοναστήρι τοῦ ὁσίου Δαβίδ.

᾽Αγωνίστηκε ἀπό τή στιγμή πού μπῆκε στό μοναστήρι νά ζήσει σάν τόν ὅσιο Δαβίδ, γι᾽ αὐτό καί τίς νύχτες, μετά τήν ταλαιπωρία τῆς ἡμέρας, τραβοῦσε γιά τό ἀσκητήριο τοῦ ὁσίου, μέσα στό ὁποῖο καί ὁ ἴδιος, σάν τόν ὅσιό του, ἔζησε πανίερες θεοπτικές ἐμπειρίες.
Πέρασε πολλές δυσκολίες ὁ ἅγιος γέρων ὅσο ἔζησε στή Μονή. Δοκιμασίες προερχόμενες ἀπό ἀνθρώπους ἀλλά καί δαίμονες. Μά ἡ ἀρετή του στό τέλος νίκησε. Τό μοναστήρι ἔγινε πόλος ἕλξεως καί ἄλλων μοναχῶν, κυρίως ὅμως πολλῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, προσκυνητῶν. ᾽Ιδίως ἀπό τό 1975 καί ἐφεξῆς, ὁπότε ἀναδείχτηκε σέ ἡγούμενο τῆς Μονῆς, πλήθη κόσμου ἔρχονταν προκειμένου νά δοῦν καί νά ἀκούσουν τόν γέροντα, μάλιστα δέ νά λάβουν λύση σέ κάποιο ἀπό τά προβλήματά τους, εἴτε τά προσωπικά εἴτε τά οἰκογενειακά καί τά ἐπαγγελματικά τους.

῾Ο π. ᾽Ιάκωβος, τό εἴπαμε προηγουμένως,  ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς ὁ λειτουργικός ὅσιος. Καθημερινά τελοῦσε τή Θεία Λειτουργία ἤ συμμετεῖχε σ᾽ αὐτήν σέ στάση γονατιστή. ῎Ενιωθε – κάτι πού τό μαρτυροῦσε ἀδιάκοπα - ὅτι δέν ὑπάρχει ἔργο ἀνώτερο πού μπορεῖ νά τελεστεῖ ἐπί τῆς γῆς, ἀφοῦ κατά τή Θεία Λειτουργία συμβαίνουν συγκλονιστικά πράγματα μέ τήν παρουσία τῶν ἀγγέλων, τῶν ἁγίων, κυρίως δέ τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας. Θά τό δοῦμε στή συνέχεια.

῾Η φοβερή ἄσκηση ὅμως τοῦ ἁγίου Γέροντα, ἀκόμη καί σέ προχωρημένη ἡλικία, οἱ τρομακτικές δυσκολίες πού ἔζησε ἀπό μικρός, ἡ ἀσθενική του κράση, ἔκαμψαν τήν ὑγεία του καί τόν ἀνάγκασαν νά εἰσέρχεται συχνά στά νοσοκομεῖα. ῾Η πορεία του πιά ἦταν προδιαγεγραμμένη. Τό τέλος ἔφτανε. Τό πρωΐ τῆς  21ης Νοεμβρίου τοῦ 1991, ἔψαλε, ὅπως πάντα στό παρεκκλήσιο τῆς Μονῆς, τό ἀφιερωμένο στά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου. Στίς 4 μ.μ., ἀφοῦ εἶχε δεχτεῖ τήν ἐξομολόγηση πνευματικοῦ τέκνου του, κατάκοπος, δέν ἄντεξε καί ἡ ψυχή του πέταξε σάν πουλάκι στά χέρια τοῦ Δημιουργοῦ του. Κατ᾽ ἀπαίτηση τοῦ πλήθους πού συνέρρευσε στήν κηδεία του, οἱ ἀρχιερεῖς συμφώνησαν καί ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία ἐψάλη ἔξω ἀπό τόν Ναό στό προαύλιο τῆς Μονῆς.

῾Η μνήμη πού ἄφησε ἦταν ὁσίου ἀνδρός. Τά θαύματα πού γίνονταν καί ὅσο ζοῦσε καί μετά θάνατον εἶναι πάμπολλα. Ὁ πιστός λαός ζεῖ τόν Γέροντα ὡς ἅγιο, γι᾽ αὐτό καί πιστεύουμε ὅτι δέν θά ἀργήσει ἡ ὥρα τῆς διακηρύξεως ἐπισήμως ἀπό τήν ᾽Εκκλησία μας τῆς ἁγιότητάς του.

2. ᾽Επανερχόμαστε. Προκειμένου νά δοῦμε τί ἦταν ἡ Θεία Λειτουργία γιά τόν π. ᾽Ιάκωβο καί πῶς τή βίωνε αὐτός, θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά διαβάσω ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τό γνωστότερο κυκλοφορούμενο γι᾽ αὐτόν βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ ἐπίσης καθηγητῆ τοῦ Πανεπιστημίου ᾽Αθηνῶν Στυλιανοῦ (Γερασίμου μοναχοῦ) Παπαδοπούλου πού ἐπιγράφεται ῾῾Ο μακαριστός ᾽Ιάκωβος Τσαλίκης᾽. Σ᾽ αὐτό ὁ μακαριστός καθηγητής, ὁ ὁποῖος σημειωτέον ἀγαποῦσε καί σεβόταν ὑπερβαλλόντως τόν ἅγιο Γέροντα, κάτι πού τό εἰσέπραττε ἀντιστοίχως καί ἀπό ἐκεῖνον, καταγράφει αὐτά τά ἐξαίσια καί συγκλονιστικά πού βίωνε ὁ Γέροντας, τά ὁποῖα εἴτε τοῦ εἶχε ἀποκαλύψει ὁ ἴδιος εἴτε τά ἄκουσε ἀπό τό στόμα σοβαρῶν καί ὑπευθύνων πνευματικῶν τέκνων του. Σημειώνει λοιπόν ὁ καθηγητής:

Συγκλονιστικές καί οἱ ἐμπειρίες τοῦ γέροντα στό ναό, στή διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας. ῎Αρρητα καί ἐξαίσια ὅσα ἔβλεπε καί ζοῦσε. ῎Εκανε Προσκομιδή καί συχνά ἔβλεπε τήν πνευματική κατάσταση τῶν κεκοιμημένων πού μνημόνευε. ᾽Από τή μισάνοιχτη μικρή θύρα τοῦ ῾Ιεροῦ, τόν εἴδανε μπροστά στήν Προσκομιδή νά στέκει ψηλά, νά μήν πατάει στό δάπεδο. Λησμόνησε κάποια φορά νά μνημονεύσει τή μητέρα του καί τοῦ ἐμφανίστηκε μέ παράπονο: - ᾽Ιακωβάκι μου, σ᾽ ὅλους ἔδωσες τά δῶρα τους, ἐμένα σήμερα δέ μοῦ ἔδωσες!
Διηγότανε ὅτι τό ἴδιο συνέβη μέ τόν Κύπρου Μακάριο. Τελειώνοντας τήν Προσκομιδή καί στρεφόμενος νά πάει στήν ῾Αγία Τράπεζα, τόν βλέπε νά στέκει δεξιά του, μέ τίς χοῦφτες τή μία μέσα στήν ἄλλη, ὅπως ὅταν κοινωνεῖ ὁ ἱερέας τό σῶμα τοῦ Κυρίου. Στή μνημόνευση καί στήν προσευχή γιά τούς ῾τεθνεῶτες᾽ ἤτανε σχολαστικός. Μνημόνευε πάρα πολλούς. Καί ἕναν μοναχό πού τόσο τόν ταλαιπώρησε. Κάποτε μάλιστα, παρακάλεσε τόν Θεό νά τοῦ δείξει ποῦ πῆγε μετά τόν θάνατό του ὁ μοναχός αὐτός. Τόν εἶδε μιά νύχτα σέ ἄθλιο σκοτεινό ὑπόγειο καί πολύ θλιμμένον. Τόν χαιρέτισε καί ὁ μοναχός τοῦ εἶπε: - ᾽Εδῶ εἶμαι...ὅταν μέ μνημονεύεις περνάει μιά ἡλιαχτίδα καί κάτι βλέπω.
῞Ολα γίνονταν μέ τρόπο ἁπλό καί ἐναργή. Τήν ὥρα τοῦ Χερουβικοῦ, πολλές φορές δέν βρισκόταν στό ῾Ιερό μόνος του ὁ μακαριστός λειτουργός. ῎Αγγελοι, παρόντες, δοξολογούσανε τόν Θεό, χαροποιοῦσαν τήν ἀτμόσφαιρα, συνεργοῦσαν μέ τόν λειτουργό, τά φτερά τους ἀγγίζανε τόν λειτουργό, ἔβλεπε τή νεανική μορφή τους... Βγαίνει, κάει τή Μεγάλη Εἴσοδο. Μία παριστάμενη μοναχή τόν βλέπει νά κινεῖται στόν ἀέρα, νά εἰσέρχεται στό ῾Ιερό χωρίς νά πατάει στό δάπεδο. Θαύμασε κι ἔκανε τόν Σταυρό της, τά εἶχε χαμένα, πρώτη φορά ἔβλεπε θαῦμα. ῞Οταν τελείωσε ἡ Λειτουργία καί πῆγε ἡ μοναχή νά πάρει τήν εὐχή του νά φύγει, τῆς λέει ἀφελῶς: - Σήμερα ἡ Λειτουργία ἦταν ἀλλιῶς.
᾽Εκείνη πῆρε θάρρος καί ἄνοιξε τό στόμα της νά περιγράψει πῶς τόν εἶδε στή Μεγάλη Εἴσοδο. Πρόλαβε ὅμως ὁ γέροντας καί τῆς εἶπε νά σιωπήσει, νά μήν εἰπεῖ πουθενά τίποτα.
᾽Εξηγοῦσε ἀργότερα τά διακονικά καθήκοντα. Γιά νά κάνει προσεκτικό τόν διάκονο, τοῦ μίλησε γιά τίς ἐμπειρίες καί τίς ὀπτασίες του μέ βαθιά κατάνυξη: - ῎Αχ, πάτερ μου, νά βλέπατε τί γίνεται τήν ὥρα τοῦ Χερουβικοῦ, πού ὁ ἱερέας διαβάζει τήν Εὐχή, θά φεύγατε ὅλοι... ᾽Αοράτως ἀνεβοκατεβαίνουν ἄγγελοι καί πολλές φορές αἰσθάνομαι τίς φτεροῦγες τους νά χτυποῦν στούς ὤμους μου!᾽

3. (α) ῾Η ἀντίληψη τοῦ Γέροντα ᾽Ιακώβου γιά τή Θεία Λειτουργία ἦταν ἡ ἀντίληψη ὅλων τῶν ἁγίων μας καί αὐτό πού διδάσκει πράγματι ἡ ᾽Εκκλησία: ὅτι συνιστᾶ τό πιό ἀνώτερο καί ἱερότερο πράγμα πού ὑπάρχει ἐπί τῆς γῆς. Κι αὐτό γιατί φανερώνει ὅλη τήν ἐπί γῆς πορεία τοῦ Κυρίου, ὅπως καί τή δόξα του στούς Οὐρανούς. ῾Ο Χριστός σέ ὅλες τίς φάσεις τῆς ζωῆς Του καί ἡ κλήση Του νά μετάσχουμε σέ αὐτήν δέν εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία;  Δέν χαρακτηρίζεται τυχαῖα λοιπόν ἀπό τούς Πατέρες μας ὡς τό κέντρο τῆς ᾽Εκκλησίας, γεγονός πού σημαίνει: κάθε τι πού ὑπάρχει στήν ᾽Εκκλησία, κάθε προσευχή καί πράξη αὐτῆς προϋποθέτει τό μυστήριο αὐτό καί καταλήγει σέ αὐτό.

Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς ἔτσι τό γιατί ὁ γέροντας εἶχε σέ μεγάλη ὑπόληψη τούς ἱερεῖς, ἀπό τόν μικρότερο ὥς τόν μεγαλύτερο. Κάθε ἱερέα πού θά συναντοῦσε θά ἔσπευδε νά τόν προσκυνήσει καί νά τοῦ φιλήσει πρῶτος τό χέρι. ᾽Ενθυμοῦμαι καί ἐγώ, ὅταν βρέθηκα γιά πρώτη φορά τό 1989 στό Μοναστήρι του κι ἦρθα ἀντιμέτωπος μέ τόν ἅγιο γέροντα. Πρίν προλάβω νά κάνω τίποτε, ἐκεῖνος μέ βαθιά μετάνοια πῆρε τό χέρι μου καί τό φίλησε, λέγοντάς μου ταυτόχρονα: ῾Ιερεύς δέν εἶστε; Σημειώνει ἐπ᾽ αὐτοῦ ὁ καθηγητής στό παραπάνω ἀναφερθέν βιβλίο του γιά τόν Γέροντα: ῾῾Ο ᾽Ιάκωβος, νεαρός ἀκόμη, μόλις ἔβλεπε τόν παπα-Θοδόση νά ᾽ ρχεται μέ τό ἄλογο ἀπό τήν Τσούκα (Ζωοδόχος Πηγή σήμερα) ἔτρεχε νά τόν βοηθήσει νά κατέβει, φίλαγε τό ράσο του, ἔπαιρνε τό πετραχήλι, τό ἀκουμποῦσε μ᾽ εὐλάβεια στό μετωπό του καί ἡ καρδιά του ἔλεγε μέ λαχτάρα: - ῎Αχ, πάτερ μου, θά μ᾽ ἀξιώσει καί μένα ποτέ ὁ Θεός... Δέν ἀποτολμοῦσε οὔτε μέσα του νά τελειώσει τή φράση, γιατί ἐπρόκειτο γιά τό λειτούργημα τοῦ ῾Ιερέα. Εἶχε γιά τούς ἱερεῖς βαθύτατο σεβασμό. Καί τόν εἶχε μέχρι τήν κοίμησή του. Σέ τέτοιο βαθμό, πού μηχανευότανε χίλιους τρόπους, γιά νά μπορέσει νά φιλήσει τό χέρι ἱερέως καί διακόνων πού ἐξομολογοῦνταν στόν ἴδιο. Τό θεωροῦσε ἰδιαίτερη εὐλογία! ῎Εφτανε στό σημεῖο, ὅταν ἐξομολογιόταν ὁ ἴδιος ὁ μακαριστός γέροντας, νά φιλάει τά παπούτσια καί τά πόδια τοῦ ἱερέα ἐξομολόγου του. Γιατί στήν ἐξομολόγηση στεκότανε γονατιστός, καί τήν ὥρα πού θά τοῦ διαβαζόταν ἡ συγχωρητική εὐχή ἔπεφτε πάντα πρηνηδόν, μπρούμυτα᾽. Κι ἀλλοῦ ὁ ἴδιος καθηγητής: ῾Κόντευε πιά νά πεθάνει ὁ γέροντας καί σεβότανε τούς ἱερεῖς περισσότερο κι ἀπ᾽ ὅσο τούς σεβότανε παιδάκι, τότε πού νόμιζε ὅτι δέν ἔχουν σάρκες καί ὑλικές ἀνάγκες᾽.

῾Ο σεβασμός του αὐτός δέν εἶχε ἀνθρωποπαθῆ στοιχεῖα. Δέν ἐπρόκειτο δηλαδή γιά κάποια συναισθηματικοῦ τύπου προσέγγιση ἤ κάποια ἰδεοληψία. Τέτοιες προσεγγίσεις κινοῦνται σέ ἐπίπεδο ἐμπαθές πού πόρρω ἀπεῖχαν ἀπό τόν ἀπαθῆ γέροντα. ῾Ο σεβασμός του στούς ἱερεῖς ἦταν καρπός, ὅπως εἴπαμε, τῆς ἀπόλυτης συναίσθησης τοῦ ὕψους τοῦ διακονήματός τους, ἐνώπιον ποίου αὐτοί εὑρίσκονται τήν ὥρα τῆς ἱερουργίας τοῦ μυστηρίου καί τί σημαίνει Θεία Λειτουργία. ᾽Εκινεῖτο στό ἴδιο μῆκος κύματος μέ τούς μεγάλους Πατέρες τῆς ᾽Εκκλησίας στό θέμα αὐτό, πού ἔγραψαν λόγους περί ἱερωσύνης, σάν τόν ἱερό Χρυσόστομο, σάν τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο κι ἀκόμη τόν πατρο-Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό. ῾Ο ἅγιος Κοσμᾶς δέν ἦταν ἐκεῖνος γιά παράδειγμα πού τόνιζε ὅπως καί ἄλλοι στίς ὁμιλίες του τό ὕψος τῆς ἱερατικῆς διακονίας μέ τά γνωστά λόγια: ῾ἄν δεῖς βασιλιά καί ἱερέα, τόν ἱερέα νά τιμήσεις πρῶτα. Γιατί αὐτός μέ τήν τέλεση τῆς Λειτουργίας μᾶς ἑνώνει μέ τόν Θεό᾽;

       Καί δέν πετοῦσε στά σύννεφα ὁ ἄγιος γέροντας. ῎Ηξερε ὅτι ὑπάρχουν ἱερεῖς πού δέν στέκονται στό ὕψος τῆς ἱερωσύνης τους, ὅτι ἀθετοῦν αὐτά πού ὑποσχέθηκαν τήν ὥρα τῆς χειροτονίας τους. Σάν τήν περίπτωση ἑνός ἱερέα πού θέλησε νά ρωτήσει τόν π. ᾽Ιάκωβο πῶς τόν βλέπει. Κι ὁ γέροντας, ὁ ὁποῖος ῾κοίταζε προσεχτικά στά μάτια καί καταλάβαινε ποιοί ἔχουνε καλή διάθεση καί ποιοί ἤρθανε ἀπό περιέργεια᾽ καί ἔλεγε ῾βλέπω μέσα στά πρόσωπα᾽ δέν τοῦ ἀπάντησε. Μόνο γέλασε, γιατί καθώς εἶπε ἀργότερα ῾ἤτανε παιδιά μου μαῦρος, δέν μπορῶ νά σᾶς πῶ᾽. ῞Οπως ἐπίσης ἤξερε ὅτι κάποιοι ἱερεῖς ζητᾶνε ῾πολλά χρήματα γιά Λειτουργίες ἤ Σαρανταλείτουργα καί στενοχωριότανε ἀφόρητα᾽. Τό μόνο τότε πού ἔλεγε ἦταν: - Νά προσέχετε ποῦ δίνετε τά χρήματά σας!᾽ ῾Ο Γέροντας λοιπόν εἶχε πλήρη ἐπίγνωση τῆς πραγματικότητας. ᾽Αλλά παρ᾽ ὅλα αὐτά ἐπικέντρωνε στό χάρισμα τῆς ἱερωσύνης καί ὄχι στήν ὅποια πτώση τοῦ ἱερέα ἤ τοῦ ἀρχιερέα.

    Τά παραπάνω ἐξηγοῦν μέ μεγάλη σαφήνεια ἀφενός τόν πόθο πού εἶχε ὁ π. ᾽Ιάκωβος γιά νά λειτουργεῖ πάντοτε, ἀφετέρου τήν ὀδύνη πού ἔνιωθε ὅταν κυρίως γιά λόγους ἰατρικούς οἱ ἰατροί τοῦ ἀπαγόρευαν νά λειτουργεῖ. ῾Η ἀπαγόρευση ἦταν γι᾽ αὐτόν ἡ μεγαλύτερη τιμωρία. Καί τί ἔκανε συνήθως; Παρ᾽ ὅλες τίς ἰατρικές ἀπαγορεύσεις καί τήν προσπάθεια τῶν καλογέρων του νά τόν ὑποχρεώσουν νά ἀναπαυθεῖ, ἐκεῖνος ῾σηκωνότανε μέ πυρετό, μέ ἀρρυθμία καρδιᾶς, μέ σφίξιμο πολύ στό στῆθος, μέ φοβερή φλεβίτιδα...καί λειτουργοῦσε᾽.

      (β) Τή λειτουργική αὐτή συνείδησή του δέν τήν ἀπέκτησε ὡς ἱερέας. Τοῦ τήν μετέδωσε ἡ ἁγιασμένη γιαγιά του καί ἡ μητέρα του. ᾽Εκεῖνες μέ τή μεγάλη πίστη τους στόν Χριστό καί τήν ᾽Εκκλησία ζοῦσαν ἔντονα τή Θεία Λειτουργία κι αὐτήν τήν ἱερή αἴσθησή τους μετάγγισαν καί στόν ᾽Ιάκωβο ἤδη ἐκ βρέφους. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἅγιος Γέροντας ζοῦσε ὡς ἱερέας πρίν νά γίνει ἱερέας. ῾Πάτερ ᾽Ιάκωβε᾽ τόν προσφωνοῦσαν οἱ περισσότεροι ἀπό παιδί κι ὕστερα λίγο εἰρωνικά καί στόν στρατό. Κι εἶναι γνωστό ὅτι τίς περισσότερες φορές ὅταν οἱ συμπατριῶτες του εἶχαν πρόβλημα, σ᾽ αὐτόν κατέφευγαν, χωρίς νά εἶναι ἱερέας βεβαίως, προκειμένου νά τούς διαβάσει κάποια προσευχή, ἀφοῦ ὁ δικός τους παπάς ἦταν προχωρημένης ἡλικίας καί δέν τόν εἶχαν πάντα μαζί τους, γιατί κάλυπτε ἄλλα χωριά.

       ῎Ας ἀκούσουμε κάποια ἀποσπάσματα ἀπό τόν βίο του πάνω σ᾽ αὐτήν τήν πρό τῆς ἱερωσύνης ἱερωσύνη τοῦ Γέροντα. Εἶναι κατεξοχήν ἀποκαλυπτικά γιά τό τί ἔπειτα θά ἀκολουθήσει:
      ῾Τό ᾽Ιακωβάκι ἔγινε πιά πέντε χρονῶν. Καί τό καλό του παιχνίδι ἦταν τό θυμιατούρι, ἔτσι τό λέγανε στό Λιβίσι. Εἶχε βρεῖ ἕνα μικρό κεραμίδι μέ κοίλωμα. ῎Εβαζε μέσα καρβουνάκι ἀπό τήν πυροστιά πού μαγειρεύανε καί τό ᾽φερνε γύρω στό σπίτι καί λιβάνιζε μέ πολλή σοβαρότητα, ψελλίζοντας ῾ἀλούγια, ἀλούγια᾽(ἀλληλούια). Λιβάνιζε καί τούς γειτόνους᾽.
       Καί παρακάτω: ῾᾽Από τά ἕξι του τό ᾽Ιακωβάκι, χωρίς νά ξέρει γράμματα, εἶχε μάθει ἀπ᾽ ἔξω τά τῆς θείας Λειτουργίας. ῞Οσα λέει ὁ παπάς κι ὅσα ὁ ψάλτης τήν Κυριακή. Τά σιγόψελνε μόνο του, κάνοντας ἐλάχιστα λάθη. Μά τά ᾽λεγε μέ τόση σοβαρότητα καί αὐστηρότητα, πού οἱ γύρω του σαστίζανε᾽.
    Παρομοίως: ῾Τά παιδάκια στό σχολεῖο, λίγο ἀσυναίσθητα, λίγο εἰρωνικά, τόν φώναζαν καμιά φορά παππού. ῾Ο ἀδερφός του ὁ Γιῶργος καί κάποιοι πού τόν ξέρανε περισσότερο συχνά τόν λέγανε ῾καλόγερο᾽. ᾽Αργότερα, σχεδόν ἀπό τά δέκα του χρόνια, πολλοί θά τόν φωνάζουνε ῾πάτερ ᾽Ιάκωβε᾽ καί κάποτε- κάποτε θά τοῦ φιλᾶνε τό χέρι, ἐνῶ αὐτός θά τό τραβάει᾽.
     ῾῎Αρχισε νά πηγαίνει ἀπό νωρίς καί στό ἀναλόγιο, ἐνῶ βοηθοῦσε τόν παπά στό ῾Ιερό. Στό ναό ἔφτανε πολύ πρίν ἀπό τόν παπά, ἀξημέρωτα. Καί πρῶτα τακτοποιοῦσε τά τοῦ ῾Ιεροῦ. Μέ φόβο Θεοῦ κι ἐπιμέλεια, γιά τά ὁποῖα πῆρε σύντομα τό μισθό. Διότι ἐκεῖ, στήν ἁγία Τράπεζα, πολλές φορές ἀντιλήφθηκε καί εἶδε ἀγγέλους καί ἄκουσε οὐράνιες ψαλμωδίες᾽.
       ῾᾽Αρκετό καιρό πρίν ἀρρωστήσει ἡ μητέρα του, τοῦ προεῖπε κάτι σπουδαῖο: - ᾽Εσύ, ᾽Ιακωβάκι μου, θά γίνεις ἱερέας καί ἡ πρώτη πού θά πάρει ἀντίδωρο ἀπό τό χέρι σου θά εἶναι ἡ ἀδερφή σου᾽.

       (γ) ῾Ιερέας λοιπόν πρίν νά γίνει ἱερέας ὁ π. ᾽Ιάκωβος. Κυριολεκτικά ὡς παιδί ἦταν αὐτό πού εἶπε ὁ ὅσιος Εὐθύμιος ὁ μέγας γιά τόν νεαρό μαθητή του Σάββα τόν ἡγιασμένο: ῾παιδαριογέρων᾽. Γέροντας ἤδη ἀπό παιδί, ἔχοντας φρόνηση δηλαδή πολιοῦ καί σεβαστοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου. Γιατί βεβαίως ῾πολιά ἐστί φρόνησις ἀνθρώποις καί ἡλικία γήρως, βίος ἀκηλίδωτος᾽ κατά τή Σοφία Σολομῶντος. ᾽Εκεῖ ὅμως πού ἡ λειτουργική του συνείδηση ἀπογειώθηκε, καθώς λέμε, ἦταν ὅταν ἔγινε κληρικός. Κυριολεκτικά τότε ζοῦσε ὅπως λένε τά τροπάρια γιά τούς ὁσίους μας: ὡς ἄσαρκος ἐπί τῆς γῆς, ῾ἐπίγειος ἄγγελος᾽. ᾽Ιδίως ὅταν ἐπρόκειτο νά λειτουργήσει, σχεδόν ξαγρυπνοῦσε προσευχόμενος. Γι᾽ αὐτό καί ὅπως εἴπαμε ἀπό τήν ἀρχή τά βιώματά του ἀπό τή Θεία Λειτουργία ἦταν συγκλονιστικά. Τό σημειώνουμε καί πάλι:  ῾῎Αχ, πάτερ μου, - ἔλεγε σέ κάποιον ἱερέα – νά βλέπατε τί γίνεται τήν ὥρα τοῦ Χερουβικοῦ πού ὁ ἱερέας διαβάζει τήν Εὐχή, θά φεύγατε ὅλοι...᾽.

       Γιά τόν ἅγιο Γέροντα πράγματι ἡ Θεία Λειτουργία ἦταν ὅ,τι δηλώνει καταρχάς ἡ ἴδια ἡ λέξη: ἔργο τοῦ λαοῦ (λεῖτος ἀπό τό λεώς, λαός καί ἔργον). Λειτουργία δηλαδή τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Καί σ᾽ αὐτό τό σῶμα περιλαμβάνονται ὄχι μόνον ἐννοεῖται ὁ Χριστός ὡς ἡ κεφαλή τοῦ σώματος, ἀλλά καί ἡ θριαμβεύουσα καί ἡ στρατευόμενη ᾽Εκκλησία. ῞Ολοι συνεπῶς οἱ ἐν Χριστῷ βαπτισμένοι καί ζῶντες, μαζί μέ τούς ἁγίους καί τούς ἁγίους ἀγγέλους, ὅλοι μαζί πραγματοποιοῦν τήν ἑνότητά τους ἐν Χριστῷ τήν ὥρα τῆς Λειτουργίας. Αὐτό πού μᾶς ἀποκαλύπτουν οἱ εὐχές τοῦ Μυστηρίου τῆς Εὐχαριστίας, κατά τίς ὁποῖες εὐχαριστοῦμε τόν Κύριο γιατί μᾶς ἀξίωσε ἀπό τά χέρια μας νά δεχτεῖ τή λειτουργία ῾καίτοι παρίστανται Αὐτῷ χιλιάδες ἀρχαγγέλων, καί μυριάδες ἀγγέλων, τά Χερουβείμ, καί τά Σεραφείμ, ἑξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά᾽, αὐτό τό ζοῦσε καί τό ῾ἔβλεπε᾽ ὁ ἅγιος Γέροντας.

        Νέος, τό 1961, - σημειώνει ὁ βιογράφος του - εἶχε πανηγυρίσει τή διακήρυξη τῆς ἁγιότητας τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. Καί ὁ ῞Αγιος πάντα παρηγοροῦσε τόν ἀσκητή π. ᾽Ιάκωβο, μέ πολλούς τρόπους. Τό ἔκαμε καί στή μνήμη του, στίς 9 Νοεμβρίου τοῦ 1989, πού λειτούργησε ὁ γέροντας στό παρεκκλήσι τῆς Μονῆς ῞Αγιος Νεκτάριος. ᾽Εκεῖνο τό πρωί, μέχρι νά πεῖ ῾Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος᾽, στεκότανε γονατιστός στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. ῎Αρχισε, προχώρησε, τελείωσε ἡ Λειτουργία. Μά ἤτανε γιά τόν ἴδιο καί τούς λίγους ἐκκλησιαζόμενους ἀλλιώτικη Λειτουργία. ῞Ολοι ζούσανε μία λαμπρή μέθεξη, παρακολουθώντας τόν Γέροντα νά λειτουργεῖ. Κι ἔδωσε ὁ ἴδιος τήν ἐξήγηση: - Πρός τό τέλος, παιδιά μου, τῆς Δοξολογίας (ἐνῶ ἤτανε γονατιστός ἀκόμα στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ) εἶδα, μέ συγχωρεῖτε, τόν ἅγιο Νεκτάριο! ῏Ηταν χαρούμενος κι ἔψελνε καί κεῖνος μαζί μας ῾ἅγιος ὁ Θεός...᾽, ἔπειτα ἐγώ καταλαβαίνετε πῶς συνέχισα τή Λειτουργία...! Μέ παραπλήσιο τρόπο ἔβλεπε στό ναό καί τόν ὅσιο Δαβίδ. Μιά Κυριακή, ἐνῶ ἔψελνε τό Μεγαλυνάριό του, τόν βλέπει ὡς καλόγερο, δίπλα στόν ᾽Εσταυρωμένο, νά εὐλογεῖ. ῾Ο γέροντας ἔβλεπε ῾Αγίους πολύ συχνά καί σοῦ ᾽δινε τήν ἐντύπωσε ὅτι τό γεγονός ἀποτελοῦσε τήν τροφή του᾽.

       (δ) Τό γεγονός ὅτι ἡ Θεία Λειτουργία τελεῖται οὐσιαστικά ἀπό τόν Χριστό διά τῶν χειρῶν τῶν ἱερέων ἦταν ἐπίσης κάτι πολύ ἄμεσο γιά τόν Γέροντα. Διότι ζοῦσε τή Θεία Εὐχαριστία ὅπως τήν ζεῖ ἡ ᾽Εκκλησία μας ἀπαρχῆς τῆς ἱδρύσεώς Της ἀπό τόν Κύριο: ὡς τή συνέχεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. Αὐτό δέν εἶναι ἄλλωστε ἡ Θεία Λειτουργία; ῾Η προέκταση μέσα στόν χρόνο ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου; ῞Ο,τι οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου ἔζησαν τότε – τήν προσφορά τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Κυρίου ἀπό τόν ῎Ιδιο: ῾Λάβετε, φάγετε, τοῦτό ἐστι τό σῶμα μου᾽ καί ῾πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, τοῦτό ἐστι τό αἷμα μου᾽ – αὐτό ζοῦμε καί διαχρονικά. ῾Απλῶς ὁ Γέροντας χαριτώθηκε ἀπό τόν Θεό νά δεῖ αὐτό τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου ὄχι μόνο μέ τήν ὅραση τῆς πίστεως, ἀλλά καί μέ τήν ἴδια τή σωματική θά λέγαμε ὅρασή του, τή μετασκευασμένη ὅμως ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Δέν ξέρουμε πόσες φορές συνέβη τοῦτο, σημασία πάντως ἔχει ὅτι κάποια φορά δέν ἄντεξε μπροστά στό μέγιστο αὐτό θαῦμα πού τοῦ χάρισε ὁ Θεός, ὥστε τό κατέγραψε σέ τετράδιό του. 

       Γράφει ἐπ᾽ αὐτοῦ ὁ μακαριστός καθηγητής Παπαδόπουλος: ῾Τό μεγαλύτερο καί θαυμασιότερο θαῦμα πού τοῦ πρόσφερε ὁ Θεός, ἔγινε τό πρωί τῆς 22ας Νοεμβρίου τοῦ 1975. Συγκλονίστηκε τόσο πολύ ἀπό τό θαῦμα τοῦτο, πού ἀμέσως μετά τό κατέγραψε σ᾽ ἕνα σημείωμα, τό ὁποῖο βρήκαμε σέ τετράδιό του. Τό σημείωμα ἀρχίζει  μέ τήν παραπάνω ἡμερομηνία καί περιλαμβάνει ἀκριβῶς τά ἑξῆς: ῾- Τήν 22αν Νοεμβρίου, ἡμέραν Σάββατον τό πρωί εἰς τήν ἁγίαν Προσκομιδή μετά τήν μνημόνευσιν καί ἐν ὥρᾳ πού θά καλύψω τά ἅγια Δῶρα, εἶδα ζωντανή καί ἐν ἁγιότητι ὁμολογῶ 1 κομμάτι αἷμα στεγνό, τό ἄγγιξα, καί στό δάκτυλό μου ἀπάνω ἔμεινε τό αἷμα. Φωνάζοντας τόν ἀδελφόν τῆς ῾Ι. Μονῆς Μοναχόν π. Σεραφείμ, εἶπα τήν ὑπόθεσιν καί μοῦ εἶπε, ἐμεῖς, πάτερ, δέν βλέπωμεν, ἀλλά εἶδες τί εἶναι; Καί ἐγώ τοῦ ἀπάντησα ὅτι πιστεύω καί προσκυνῶ ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός παρών. Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, εἶπα. ᾽Αρχιμ. ᾽Ιάκωβος᾽.

       (ε) Εἴπαμε παραπάνω ὅτι ἡ θεία Λειτουργία συνιστᾶ μυστήριο πού ξεπερνᾶ κάθε ἀντιληπτική ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ προβάλλει μέσα στούς αἰῶνες, σέ συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο κάθε φορά, τήν ἴδια τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἀπαρχῆς μέχρι σήμερα. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι βιώνουμε σ᾽ αὐτήν ὅλες τίς φάσεις τῆς ζωῆς Του καί ὄχι ἀποσπασματικά κάποια μέρη Της. ῾Η ᾽Εκκλησία μας εἶναι σαφής: μπορεῖ νά πραγματοποιεῖ τήν ἐντολή τοῦ ῾λάβετε φάγετε᾽ καί τοῦ ῾πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες᾽, τήν ἐντολή δηλαδή πού ἔδωσε ὁ Κύριος στό Μυστικό Δεῖπνο γιά νά τελοῦμε τό μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας, ὅμως ταυτοχρόνως μᾶς καλεῖ νά δοῦμε τόν Κύριο στήν ὁλοκληρία Του. Στήν πιό ἱερή στιγμή τοῦ μυστηρίου, τήν ὥρα τοῦ καθαγιασμοῦ τῶν Δώρων, καθώς λέμε, ὅπου ὁ ἱερέας ἐξ ὀνόματος ὅλων τῶν πιστῶν ἑτοιμάζεται νά παρακαλέσει τόν Θεό ὥστε διά τοῦ Πνεύματός Του νά μεταβάλει τό ψωμί σέ σῶμα Χριστοῦ καί τό κρασί σέ αἷμα Του, προσεύχεται καί λέει: ῾Μεμνημένοι τοίνυν τῆς σωτηρίου ταύτης ἐντολῆς καί πάντων τῶν ὑπέρ ἡμῶν γεγενημένων, τοῦ σταυροῦ, τοῦ τάφου, τῆς τριημέρου ἀναστάσεως, τῆς εἰς οὐρανούς ἀναβάσεως, τῆς ἐκ δεξιῶν καθέδρας, τῆς δευτέρας καί ἐνδόξου πάλιν παρουσίας, Τά σά ἐκ τῶν σῶν σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα᾽. Σοῦ προσφέρουμε, Κύριε καί Θεέ μας, τά δικά Σου ἀπό τά δικά Σου ὡς πρός ὅλα καί γιά ὅλα, ἀφοῦ θυμηθήκαμε τή σωτήρια ἐντολή Σου, νά τελοῦμε δηλαδή τήν Εὐχαριστία, κι ἐπίσης ὅλα ὅσα ἔχεις κάνει γιά χάρη μας, δηλαδή τόν Σταυρό, τόν τάφο, τήν τριήμερη ἀνάστασή Σου, τήν ἀνάβασή Σου στούς οὐρανούς, τήν καθέδρα Σου στά δεξιά τοῦ Πατέρα, τή Δευτέρα καί ἔνδοξη πάλι παρουσία Σου.

       Προϋπόθεση μέ ἄλλα λόγια τῆς προσφορᾶς τῆς ζωῆς μας, πού δηλώνεται μέ τό ψωμί καί τό κρασί,  στόν Κύριο, ὁ Ὁποῖος τά παίρνει γιά νά τά μεταβάλει σέ σῶμα καί αἷμα Του ὥστε νά μᾶς τά προσφέρει πάλι πίσω ῾εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον᾽ εἶναι ἀκριβῶς ἡ δική Του ἐδῶ στόν κόσμο παρουσία, ἀλλά καί ὁ θρίαμβός Του καί ἡ δόξα Του μέ τήν ἀνάστασή Του ὡς νίκη ἀπέναντι στήν ἁμαρτία, τόν διάβολο καί τόν θάνατο, μέ τήν ᾽Ανάληψή Του, μέ τήν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καθέδρα Του καί μέ τόν ἐρχομό Του καί πάλι στή Δευτέρα Του παρουσία.

Αὐτήν τήν ὁλοκληρία τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου σέ ὅλες τίς φάσεις της ζοῦσε καί ὁ ἅγιος Γέροντας κάθε φορά στή Θεία Λειτουργία. Μπορεῖ νά μήν εἶχε τίς θεωρητικές ἱστορικές γνώσεις γιά τό πῶς ἐξελίχτηκε στούς αἰῶνες τό Μυστήριο αὐτό: ἀπό τήν ἀρχική ἁπλότητά του στή μετέπειτα μεγαλοπρέπειά του, ὅμως τό ζοῦσε μέ τρόπο ἑνιαῖο. ῎Εβλεπε δηλαδή ὅτι τό κάθε μέρος τῆς Λειτουργίας δέν ἀποτελεῖ κάτι τό αὐτονομημένο, ἀλλά τό συμπλήρωμα ἑνός ὅλου, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τή ζωή τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. ῞Οπως τό ἐπισημαίνουν καί οἱ εἰδικοί λειτουργιολόγοι: ῾῾Η ὄλη μυσταγωγία εἶναι σάν ἕνα ἑνιαῖο σῶμα διηγήσεως, ὥστε τό καθένα ἀπό τά τελούμενα ἤ λεγόμενα νά φέρει κάποιο συμπλήρωμα στό σύνολο. ῾Η μέν θυσία τονίζει, διακηρύσσει τόν θάνατο καί τήν ἀνάσταση καί τήν ἀνάληψη τοῦ Κυρίου...τά δέ πρίν ἀπό τή θυσία διακηρύσσουν τά πρίν ἀπό τόν θάνατο, τήν ἔλευσή Του, τή δμόσια ἐμφάνιση, τήν τέλεια φανέρωση᾽ (Ἰ. Κογκούλης). Γι᾽ αὐτό καί εἶναι ἐξόχως σημαντικό τό γεγονός ὅτι ὁ π. ᾽Ιάκωβος εἶδε καί ἔπιασε τό αἷμα τοῦ Κυρίου στό τέλος τῆς προσκομιδῆς, ἐκεῖ πού ἑτοιμάζουμε τήν προσφορά γιά νά τελεστεῖ τό μυστήριο,  καί ὄχι τήν ὥρα τῆς μεταβολῆς τῶν τιμίων Δώρων. Μέ ἄλλα λόγια αὐτό τό θαυμαστό πού συνέβη στόν Γέροντα τόν Νοέμβριο τοῦ 1975, ὅπως εἴπαμε, δείχνει ὅτι πρέπει κανείς νά βλέπει τό μυστήριο κατά ἑνιαῖο τρόπο, χωρίς νά προβληματίζεται μέ σχολαστικό τρόπο γιά τήν ἀκριβή ὥρα τῆς μεταβολῆς. Γνωρίζουμε βέβαια ὅτι ἡ ἐπίκληση τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ ὥρα τοῦ καθαγιασμοῦ τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου, ἀλλά πρέπει ἀπό κεῖ καί πέρα νά ῾ἀφήνουμε᾽ τόν Θεό νά δρᾶ μέ τόν τρόπο πού ᾽Εκεῖνος κρίνει καί στόν χρόνο πού θέλει. ῾Τό Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ᾽ κατά τόν λόγο τῆς Γραφῆς.

Θυμίζει αὐτό πού λέμε ἕνα περιστατικό ἀπό τό ῾Λειμωνάριον᾽ τοῦ ᾽Ιωάννη Μόσχου, ἑνός ἁγιασμένου μοναχοῦ τοῦ 6ου μ. Χ. αἰώνα, κατά τό ὁποῖο ῾σ᾽ ἕνα κοινόβιο τοῦ Χοζεβᾶ κάποιος ἀδελφός εἶχε μάθει τήν εὐχή τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς. Μιά φορά λοιπόν τόν ἔστειλαν νά φέρει πρόσφορα καί καθώς ἐρχόταν στό μοναστήρι εἶπε τήν εὐχή τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς, σά νά ἀπήγγειλε στίχους ἀπό τό ψαλτήρι. Τίς προσφορές πού ἔφερε λοιπόν τίς ἔβαλαν στό δίσκο στό ἅγιο θυσιαστήριο οἱ διάκονοι. Καί καθώς λειτουργοῦσε ὁ ἀββάς ᾽Ιωάννης ὁ Χοζεβίτης, ὁ ὁποῖος ἦταν τότε προσβύτερος, γιατί ἀργότερα ἔγινε ἐπίσκοπος Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης, δέν εἶδε, ὡς συνήθως, τήν ἐπιφοίτηση τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Κι ἐπειδή λυπήθηκε, μήπως ἄραγε ἁμάρτησε ὁ ἴδιος καί γι᾽αὐτό ἔφυγε τό Πνεῦμα τό ῞Αγιο, μπῆκε στό διακονικό κλαίγοντας καί πέφτοντας καταπρόσωπο. Τότε τοῦ ἐμφανίζεται ὁ ἄγγελος Κυρίου καί τοῦ λέει: ῾᾽Από τότε πού ὁ ἀδελφός ὁ ὁποῖος κουβαλᾶ τίς προσφορές εἶπε στόν δρόμο τήν εὐχή τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς, ἁγιάστηκαν καί εἶναι τέλειες᾽. Κι ἀπό τότε ὁ γέροντας ἀπαγόρεψε νά μάθει κανείς τήν εὐχή τῆς ἀναφορᾶς, ἄν δέν ἔχει χειροτονία, καί νά τήν λέει κανείς στήν τύχη, σέ ὁποιαδήποτε ὥρα, μακριά ἀπό καθαγιασμένο τόπο᾽.

(στ) ῾Η κατανόηση τῆς Θείας Λειτουργίας ὡς τῆς ἐν ἀγάπῃ προσφερομένης στούς πιστούς ζωῆς τοῦ Κυρίου, προκειμένου νά γίνει καί δική μας ζωή, μᾶς ὁδηγεῖ βεβαίως στήν αἴσθηση τοῦ μυστηρίου, ἔτσι ὅπως μᾶς καθοδηγεῖ μάλιστα καί ὁ λειτουργικός ὅσιος π. ᾽Ιάκωβος, μᾶς ἀνοίγει δηλαδή τά μάτια γιά νά βλέπουμε κι ἐμεῖς ὅσα συγκλονιστικά διαδραματίζονται, εἶναι αὐτονόητο ὅμως  ὅτι ἀκριβῶς ἐξαιτίας του μᾶς προβληματίζει ὑπερβαλλόντως καί στό πῶς πρέπει νά προσερχόμαστε σ᾽ αὐτό. ῎Αν στή Θεία Λειτουργία βρισκόμαστε μπροστά στόν Θεό μας, μπροστά στούς ἁγίους ἀγγέλους καί ἀρχαγγέλους, μπροστά στούς ἁγίους μας, τότε καί ἡ προετοιμασία μας γιά τή συμμετοχή μας στό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου πρέπει νά εἶναι ἡ κατάλληλη. ῾᾽Εν ταῖς λαμπρότησιν τῶν ἁγίων σου πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος;᾽ ψιθυρίζει ἔνδακρυς ὁ μυημένος πιστός. Καί πρέπει νά τονίζουμε κι αὐτή τή διάσταση ἀπό τό παράδειγμα τοῦ ὁσίου γέροντα, γιατί δυστυχῶς ὑπάρχουν ἀρκετοί οἱ ὁποῖοι σπεύδουν ἀπροϋπόθετα μερικές φορές νά μετάσχουν τῶν ἀχράντων μυστηρίων, χωρίς νά ἔχουν ῾ἔνδυμα γάμου᾽. ῾Ο ἄγιος γέρων βεβαίως ὅπου ἔβλεπε γνήσια μετάνοια, ἔστω κι ἄν ὑπῆρχε πλῆθος ἁμαρτιῶν, ἦταν ἄκρως συγκαταβατικός καί προέτρεπε γιά θεία Κοινωνία. ῞Οπου ὅμως ἔβλεπε ἀμετανοησία ἐκεῖ ἔθετε προσκόμματα, γιά τό καλό βεβαίως τοῦ ἀνθρώπου. Κι ἔβλεπε τήν ἀμετανοησία μέ τά διανοιγμένα ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μάτια του. Εἴπαμε καί κάπου παραπάνω ὅτι παρατηροῦσε τούς ἀνθρώπους καί διέβλεπε τήν κατάστασή τους. ῎Αλλους, τούς μετανοημένους, τούς ἔβλεπε λευκούς καί φωτεινούς, ἄλλους, τούς ἀμετανοήτους, τούς ἔβλεπε μέσα σέ σύννεφο μαῦρο. Κι εἶναι ὁ ἁγιασμένος γέρων πού μᾶς δείχνει κι ἐδῶ τό πῶς ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ μένει ἀνενέργητη στόν ἀκατάλληλα προσερχόμενο στή Θεία Εὐχαριστία, μᾶλλον δέν παίρνει αὐτός τή Θεία Εὐχαριστία, ἔστω κι ἄν τήν ἔχει στό στόμα του.

῾῞Ενας δημοσιογράφος – σημειώνει καί πάλι ὁ βιογράφος του καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου – πῆγε νά κοινωνήσει χωρίς νά πρέπει: - Τήν ὥρα πού πῆγα νά τόν κοινωνήσω δίστασα...ἅγιέ μου Δαβίδ...καί περνᾶ ἀπό τήν ἁγία λαβίδα μιά χρυσή λάμψη πάνω ἀπό τό κεφάλι μου καί πάει στήν ῾Αγία Τράπεζα...῾Η λάμψη αὐτή, τήν ὁποία εἶδε, ἔλεγε, μοναχός, ἀρετῆς ἄνθρωπος, σήμαινε ὅτι τό ἅγιο Πνεῦμα δέν ἄφησε τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου νά πάει σέ ἀκάθαρτον ἄνθρωπο. Τό πρόσωπο τοῦ ὁποίου μάλιστα ἔδειχνε μέ μιά μαυρίλα, ὅτι κάποια σχέση εἶχε μέ μάγια, καθώς ἐξηγοῦσε ὁ π. ᾽Ιάκωβος᾽.

Στό μυαλό μας ἔρχεται αὐτό πού λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: ῾δοκιμαζέτω ἄνθρωπος ἑαυτόν καί οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καί ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω᾽. Διαφορετικά, χωρίς δηλαδή ἐξέταση τοῦ ἑαυτοῦ ἐν μετανοίᾳ ἡ προσέλευση στή Θεία Κοινωνία μπορεῖ νά ἀποβεῖ καταστροφική γιά τόν ἄνθρωπο ἀπό πλευρᾶς πνευματικῆς, ἴσως δέ καί σωματικῆς. Καί δέν φταίει ὁ Θεός βεβαίως γι᾽ αὐτό. ῾Ο ἴδιος ὁ ἄνθρωπος δεχόμενος τή χάρη τοῦ Θεοῦ χωρίς νά ἔχει καταστήσει κατάλληλο γι᾽ αὐτήν τόν ἑαυτό του ἀρχίζει νά τή ζεῖ ὡς ὀργή καί τιμωρία. Τά δικά του πάθη τήν μεταβάλλουν μέ τόν τρόπο αὐτό. Δέν εἶναι τυχαῖο πού ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐξηγεῖ ἀποκαλυπτικά ὅτι ὁρισμένοι πού ἀρρώστησαν καί ἔφυγαν ἀπό τή ζωή αὐτή τό ἔπαθαν, γιατί κοινωνοῦσαν ἀναξίως, δηλαδή καί πάλι λέμε, ἀμετανόητα καί χωρίς ἐπίγνωση.

(ζ) ῎Αν ὁ π. ᾽Ιάκωβος μιλοῦσε γιά τήν ἀνάγκη τῆς μετανοίας ὡς προϋπόθεσης τῆς συμμετοχῆς στή Θεία Λειτουργία ἦταν γιατί ὁ ἴδιος ἦταν ἄνθρωπος τῆς μετανοίας. Διαρκῶς ζοῦσε μέ τήν ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητός του, ἔχοντας πλήρη συναίσθηση ὅτι ῾βρωμίζει καί τόν ἀέρα πού ἀναπνέει᾽. ῎Ελεγε ὁ ἴδιος: ῾Ξέρετε τί λέω, ὅταν βλέπω κι ἔρχονται καί γονατίζουνε μπροστά μου γιά ἐξομολόγηση: Ποιός εἶσαι σύ, βρέ ἀγράμματε καί ἄσημε ᾽Ιάκωβε κι ἔρχονται καί γονατίζουνε μπροστά σου τόσα ἐπίσημα πρόσωπα, καθηγηταί Πανεπιστημίου, ἀρεοπαγῖται, πρόεδροι ᾽Εφετῶν;᾽ ῾Σέ κληρικούς, πνευματικά του τέκνα, ἡ αὐτοκατάκριση προχωροῦσε περισσότερο κι ἔλεγε γιά τόν ἑαυτό του: - ῎Αχ, βρωμοϊάκωβε, μουρλόπραμα εἶσαι κι ὁ κόσμος νομίζει ὅτι κάτι εἶσαι...

       ᾽Εκεῖ ὅμως πού ἀποκορυφωνόταν ἡ μετάνοιά του ἦταν ὅταν ὁ ἴδιος ἐξομολογεῖτο τίς ἁμαρτίες του. Διότι βεβαίως ἐκεῖ καταλήγει ἡ μετάνοια: στήν ἐξομολόγηση ἐνώπιον πνευματικοῦ, ὁ ὁποῖος θά βεβαιώσει τή γνησιότητα ἤ ὄχι τῆς μετανοίας τοῦ ἐξομολογουμένου. ῾Πάντα ἡ ἐξομολόγηση τοῦ π. ᾽Ιακώβου – λέει ὁ καθηγητής βιογράφος του – γινόταν ἐμπειρία συγκλονιστική γιά τόν πνευματικό πού τή δεχόταν. Ζήτησε κάποια φορά, τό 1983 αὐτό, νά ἐξομολογηθεῖ. ῾Ο ἱερέας, πνευματικό του τέκνο, ἀρνήθηκε. Καταλήφθηκε ἀπό φόβο, νά ἐξομολογήσει τόν γέροντά του, ἕνα ὅσιο ἀσκητή πού αὐτός ἐξομολογεῖ χιλιάδες ἀνθρώπους καί συμβουλεύει ἀσκητές μεγάλης ἀρετῆς!᾽ Τελικῶς μέ τήν πίεση τοῦ γέροντα κάμφθηκε. ῾Γονατίσανε καί οἱ δύο μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ ὁσίου Δαβίδ, στό τέμπλο. Καί ἄρχισε τό ξεχείλισμα τῆς ταπεινοφροσύνης πού κλόνιζε κάστρα καί τόν κόσμο ὁλόκληρο. Πλημμύρισε ὁ ναός ἀπό τήν ἀνοιχτή καρδιά καί τόν ἀνοιχτό νοῦ τοῦ ὁσίου ἀσκητῆ, πού ὅμως ἤτανε ὁ ἡγούμενος μ᾽ εὐθύνες, ἤτανε καί πνευματικός ὁδηγός χιλιάδων πιστῶν, λαϊκῶν, μοναχῶν, ἱερέων, ἐπισκόπων καί πατριαρχῶν. ῞Ολα τ᾽ ἀπέθεσε ὁ ἀσκητής, χωρίς ἀναστολές, χωρίς κρατούμενα. Καί τ᾽ ἀπέθετε συνειδητά στόν Κύριο πρῶτα, στόν ὅσιο Δαβίδ ἔπειτα καί στόν ἱερέα τελευταῖα. ᾽Εξομολογιόταν καί ἤτανε σά νά ἔκανε διάλογο μέ τόν ὅσιο Δαβίδ, ἔχοντας μάρτυρα τόν ἱερέα...- Βλέπεις, ἅγιε Γέροντα Δαβίδ, τά λέω μπροστά στόν καλό μας ἱερέα, κατέληξε. ῾Ο ῾καλός μας ἱερέας᾽ δέν εἶχε καί δέν τόλμησε νά πεῖ κάτι στόν ἐξομολογηθέντα ὅσιο. Τότε ἐκεῖνος ἔπεσε πρηνής, ὁλόσωμα, ἔβαλε τό μέτωπο κυριολεκτικά στά ὑποδήματα τοῦ ἱερέα καί περίμενε τή συγχωρητική Εὐχή᾽.

Στό πρόσωπο τοῦ ἁγίου Γέροντα ᾽Ιακώβου βλέπουμε τόν ἄνθρωπο πού ἔχει ἐπίγνωση τοῦ νά εἶναι κανείς μέλος Χριστοῦ, νά εἶναι χρισμένος μέ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, νά κοινωνεῖ τῶν ἀχράντων μυστηρίων, νά ζεῖ σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.  Στό πρόσωπό του μέ ἄλλα λόγια βλέπουμε τόν ἅγιο τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπο. Καί δέν εἴμαστε βεβαίως ἐμεῖς μέ τίς ἀσθενικές πνευματικές μας δυνάμεις πού κάνουμε αὐτήν τήν ἐκτίμηση, μολονότι ὁ Θεός δέν ἀφήνει ἀμάρτυρο τούς ἁγίους Του στό πλήρωμα τῆς ᾽Εκκλησίας, ἔστω καί τούς πιό ἁπλοϊκούς πιστούς. Τό ἀντίθετο ἴσως. Πάντως ἡ ἐκτίμηση γιά τό ὕψος τῆς ἁγιότητός του ἔρχεται ἀπό ἕναν ἄλλον, ἐξίσου μεγάλο ἅγιο, τόν γέροντα Πορφύριο. ῾῾Ημέρες μετά τήν κοίμηση τοῦ π. ᾽Ιακώβου ὁ μακαριστός π. Πορφύριος εἶπε: - Αὐτός (=ὁ π. ᾽Ιάκωβος) εἶχε μέγα προορατικό χάρισμα, τό ὁποῖο ἔκρυβε ἐπιμελῶς γά νά μή δοξάζεται. Εἶναι ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους ἁγίους τοῦ αἰώνα μας᾽.
῾Η παρακαταθήκη του σ᾽ ἐμᾶς εἶναι ἡ παρακαταθήκη ὅλων τῶν ἁγίων: τό ἀκολουθεῖν τῷ Κυρίῳ. Δηλαδή νά ἀγαπήσουμε τόν Χριστό καί νά φανερώνουμε τήν ἀγάπη μας αὐτή μέ τήν τήρηση τῶν ἁγίων Του ἐντολῶν. Γιά νά γίνει ὅμως αὐτό χρειαζόμαστε τήν ἀδιάκοπη ἐνίσχυσή Του, ἐφόσον βεβαίως εἴμαστε μέλη τοῦ ἁγίου σώματός Του, τῆς ᾽Εκκλησίας. Καί ἡ ἐνίσχυση αὐτή περνᾶ πρωτίστως μέσα ἀπό τή συμμετοχή μας στή Θεία Λειτουργία. ῾Ο λειτουργικός ἅγιος ᾽Ιάκωβος Τσαλίκης ἔζησε αὐτή τή θεία Λειτουργία μέ ὅλη τήν ἔνταση καί τή δύναμη τῆς ὕπαρξής του. Γιατί κατάλαβε ὅτι θεία Λειτουργία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Εἶναι στό δικό μας χέρι νά μυρίσουμε καί ἐμεῖς λίγο περισσότερο λιβάνι. ῾Ο μόνος ἄλλωστε πού φοβᾶται τό λιβάνι εἶναι ὁ διάβολος καί οἱ ἀκόλουθοί του.