Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης

ένας σύγχρονος κρυφός άγιος των ημερών μας

(1931 - 1999)

 

      Ο π. Ευμένιος γεννήθηκε το 1931 στην Εθιά Μονοφατσίου Ηρακλείου Κρήτης και ήταν το όγδοο παιδί μιας ευσεβούς οικογενείας. Στους δύσκολους καιρούς για την πατρίδα μας ο Θεός επέτρεψε να δοκιμαστεί με ποικίλους πειρασμούς, που τον ακολούθησαν μέχρι του τέλους της επίγειας ζωής του. Πειρασμούς, που τους θεωρούσε και τους αντιμετώπιζε σαν μια μεγάλη ευλογία του Θεού στη ζωή του. Η ανέχεια, η φτώχεια και ο πόνος της ορφάνιας από τον πατέρα του δε στάθηκαν εμπόδια στη λαμπρή πορεία που διέγραψε στην επίγεια ζωή του. Από μικρή ηλικία ανακάλυψε την κλήση και εκάρη μοναχός στην μονή της μετανοίας του στον Άγιο Νικήτα, που σήμερα είναι ένα σπουδαίο προσκύνημα.

      Ένα σπουδαίο γεγονός σημάδεψε τη ζωή ... ήταν χειμώνας του 1944 και βρισκόταν στο πατρικό του σπίτι στο χωριό του την Εθιά. Καθόταν κοντά στο τζάκι και ζεσταινόταν όταν έπεσε μία αστραπή από την καμινάδα επάνω του, και ένα κατάλευκο φως όχι μόνο τον περιέλουσε αλλά  μπήκε μέσα του.

     Τότε ένοιωσε απερίγραπτη χαρά που νόμιζε οτι δεν είχε σώμα και δεν αισθανόταν καθόλου το βάρος του. Από την ημέρα αυτή άλλαξε πιο πολύ. Ένιωθε κάτι να τον ωθεί να εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Αφοσιώθηκε ακόμη περισσότερο στο Θεό, άλλαξε η διάθεσή του και φαινόταν σαν να ζούσε εκτός κόσμου. Είχε μεθύσει από τον φωτισμό του Αγίου Φωτός. Δεν είχε όρεξη για τα 

εγκόσμια και από τότε έβαλε το λογισμό της αποταγής του κόσμου για τον μοναχισμό.

      Ο πατήρ Ευμένιος εγκατέλειψε τα εγκόσμια σε ηλικία 17 ετών το 1948 οπου πήγε στην Ιερά Μονή του Αγίου Νικήτα, έμεινε δόκιμος 4 χρόνια και στις 7-4-1951 εκάρη μοναχός. Το έτος 1964 έγινε μεγαλόσχημος στο ίδιο μοναστήρι και στις 19-4-1975 χειροτονήθηκε Ιερομόναχος και πήρε το όνομα Ευμένιος.

      Ο διάβολος βλέποντας σε τι επρόκειτο να εξελιχθεί τον ταλαιπώρησε αφάνταστα με την δαιμονική επήρεια, αλλά η Παναγία μας τον παίρνει από τα νύχια του και τον ελευθερώνει στο ένδοξο μοναστήρι της τον Κουδουμά. Κάποια ασθένεια τον φέρνει στο Νοσοκομείο των Λοιμωδών της Αθήνας. Εκεί θα αρχίσει το ποιμαντικό του έργο, που μπροστά του γονατίζουν οι έχοντες θεολογικά πτυχία και εκκλησιαστικά αξιώματα.

      Θα γίνει ο παράκλητος των ποιμένων, με την προσευχή του ο ιατήρας των ασθενούντων και με την υπερβολική του ελεημοσύνη η ανακούφιση των πτωχών. Από την εκ Θεού σοφία του θα γίνη η λύση σε αμέτρητα οικογενειακά προβλήματα, με το προορατικό του χάρισμα θα γίνει η τόνωση της πίστης των ανθρώπων, με τις υποδειγματικές του λειτουργίες ο απαράμιλλος υπηρέτης του Αγίου Θυσιαστηρίου.

      Το φιλάσθενο της κράσης του του επέβαλλε να βρίσκεται πάντα κοντά σε τόπο, που η ιατρική φροντίδα ήταν άμεση. Έτσι ο Θεός θέλησε ο γέροντας να Τον διακονήσει στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Αθηνών στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού.

     Τα χαρίσματά του δεν άργησαν να γίνουν γνωστά, αν και ο ίδιος έκρυβε τις αρετές του και δεν επιθυμούσε εγκώμια από τον κόσμο. Ο γέροντας Πορφύριος έλεγε για τον γέροντα Ευμένιο: "  Να πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του γέροντα Ευμένιου, γιατί είναι ο κρυμμένος άγιος των ημερών μας. Σαν τον γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια ".

     Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο Νοσοκομείο " Ευαγγελισμός " και την 23η Μαΐου 1999 παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο και τάφηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του στον τόπο που γεννήθηκε.

 

Η πνευματική του προσωπογραφία

      Από τα χρόνια ένοιωσε την εμπειρία της προστασία της Παναγίας. Ο ίδιος ομολογεί οτι άκουσε στα πρώτα του βήματα τη φωνή της μέσα στη θάλασσα να του λέει: " Μη φοβάσαι, παιδί μου, εγώ δεν θα σε αφήσω να χαθείς ". Μάλιστα όταν κάποιοι τον ρώτησαν πως γνώρισε τη φωνή της, απάντησε με παιδική απλότητα: " Μα τη φωνή της Παναγίας μας δεν θα γνωρίσω! ". Λίγα χρόνια αργότερα, ενώ επισκεπτόταν την Ιερά Μονή της Παναγίας του Κουδουμά, λίγο πριν φθάσει, την είδε με τα μάτια του να τον αγκαλιάζει και να τον τραβά προς το Μοναστήρι της!
     Οι δυσκολίες της ζωής του στέρησαν την στοιχειώδη μόρφωση, αλλά η σοφία που ο Χριστός χαρίζει στους πιστούς δούλους του υπερκαλύπτει κάθε επίγεια κοσμική γνώση. Στο μοναστήρι του Αγίου Νικήτα έζησε μέσα σε φιλοκαλικό πνεύμα το μυστήριο της Εκκλησίας. Υπήρξε υπόδειγμα πραότητος και ταπεινοφροσύνης και συνεχώς συμβούλευε να παρακαλούμε την Παναγία και τους Αγίους να μας βοηθήσουν, για να ενδυθούμε την θεϊκή στολή της αγίας ταπείνωσης.
     Ο γέροντας ήταν η προσωποποίηση της αγάπης και της χαράς. Με το αφοπλιστικό του χαμόγελο ξεκούραζε τον πονεμένο άνθρωπο και σαν άλλος Κυρηναίος βάδιζε μαζί του υπομονετικά στο "Γολγοθά" του. Μάλιστα πολλές φορές ομολογούσε οτι την μεγαλύτερη χαρά την ένοιωθε του, όταν στο κρεββάτι του πόνου, χωρίς να ξέρει γιατί. Ίσως, έλεγε, ο Θεός μου την έδινε για να μην στεναχωριέμαι... Ο Θεός είναι μόνο αγάπη, έλεγε, γι'  αυτό όταν αγαπούμε είμαστε χαρούμενοι. Έλεγε μάλιστα: " Να αγαπούμε τον Θεό περισσότερο από τον ευατό μας και περισσότερο από όλο τον κόσμο, και να μην χορταίνουμε να Τον αγαπούμε και να λέμε στην προσευχή μας: Κύριε ημών Ιησού Χριστέ , Υιέ του Θεού, βοήθησέ με να σε αγαπώ πάντοτε περισσότερο από τον κόσμο και να μην σε χορταίνω να σε αγαπώ...".

    Ο Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαδάκης, πρωτοσύγκελλος της Ι. Μ. Γορτύνης, στον επικήδειο λόγο του, εγκωμιάζοντας την προσωπικότητα του γέροντος Ευμενίου, μεταξύ άλλων είπε: " Δια της προσευχής υπήρξε ιατήρας των ασθενούντων, δια της μέχρι υπερβολής ελεημοσύνης υπήρξε ανακούφιση των πτωχών. Δια της ενθέου σοφίας του, η λύση αμέτρητων οικογενειακών προβλημάτων, δια του προορατικού χαρίσματος η τόνωσις της πίστεως των ανθρώπων. Δια των υποδειγματικών του Θ. Λειτουργιών ο απαράμιλλος υπηρέτης του Αγίου Θυσιαστηρίου, δια της υπομονής του στις βασανιστικές αρρώστειες διδάσκαλος της υπομονής στην πράξη, ως άλλος Ιώβ. Δια της πατρικής του στοργής και απεράντου αγάπης το βάλσαμο των πληγωμένων ψυχών. Δια της σωματικής του παρουσίας πηγή χαράς και γαλήνης ... γιατί ως γνήσιος μιμητής του Χριστού ήταν "πράος και ταπεινός τη καρδία".

Διηγήσεις θαυμάτων του γέροντα
 Θαυμαστή συγγραφή βιβλίου για τον Γέροντα Ευμένιο - 2010

Γράφει ο Γιώργος Λεκάκης ...

    Είναι στιγμές που η συγκίνηση μέσα από το όνειρο γίνεται πραγματικότητα όταν μάλιστα επισκέπτης είναι ο γέροντας Ευμένιος ένας Άγιος άνθρωπος με χιλιάδε; θαύματα ... ένα πολυχαρισματικό πρόσωπο στον οποίο φανερώθηκε και μπήκε μέσα του το Άγιο φως ...
     Έτσι λοιπόν σήμερα θα πούμε μερικά πράγματα για τον Όσιο Ευμένιο μια και μέσα από το όνειρό,  μου είπε οτι τον έχω ξεχάσει και οτι πρέπει να γραψω κάτι γι' αυτόν... Να πω οτι για τον Άγιο Γέροντα Ευμένιο μάθαμε πρώτη φορά στην Εθιά όταν πριν πολλά χρόνια στήναμε την κεραία εκπομπής του Ερωτόκριτου στο όρος Αχεντριάς και μας προμήθευσαν το βιβλίο του με τα θαύματα και τη ζωή του. Πήγαμε τότε θυμάμαι και προσκυνήσαμε στον τάφο του στην Εθιά και από τότε όταν περνάμε για τις κεραίες προσπαθούμε να σταματάμε και να ανάβουμε ένα κεράκι.

      Τώρα όμως για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν έχουμε σταματήσει στην Εθιά γιατί συνήθως είμαστε περαστικοί για τις κεραίες και φεύγουμε αμέσως...και με ονείρεψε τη νύχτα της 24 Ιανουαρίου 2010 οτι τον έχω ξεχάσει και να γράψω κάτι και γι'  αυτόν. Να σας πω οτι ... μέχρι τώρα σε όσες δυσκολίες κι αν μας έχουν συμβεί στον σταθμό και ζητήσαμε την βοήθεια του Γέροντα Ευμενίου όλα τα προβλήματα προσπεράστηκαν αμέσως ... ότι και αν του ζητήσαμε μας το έκανε ...
      Σήμερα λοιπόν θα γράψω μερικά πράγματα για τον Γέροντα Ευμένιο του οποίου η κοίμηση έγινε στις 23 Μαΐου του 1999 ημέρα Κυριακή.
      Παρακάτω σας μεταφέρω μερικά θαύματα και θεραπείες του Γέροντα Ευμενίου από το βιβλίο του Αντωνίου Χαραλ. Σαριδάκη "ΟΆγιος Γέροντας Ευμένιος".

1. Θεραπεία από καρκίνο (μαρτυρίες)
      Είχα γνωρίσει το γιό ενός παιδικού μου φίλου που ε'ιχε καρκίνο στους λεμφαδένες προχωρημένης μορφής και βάδιζε προς τον θάνατο. Ήταν πριν από το Πάσχα του 1998. Εκεί που μιλούσα με μία θεία του ξαφνικά της λέω οτι θα ζήσει κάνοντας την σκέψη οτι ο Παππούλης με την προσευχή του θα το κάνει καλά, επικαλούμενος τη βοήθεια του Θεού. Και ως εκ θαύματος ο Γέροντας προσευχήθηκε και το παιδί έγινε τελείως καλά. Λέει το πνευματικοπαίδι: το σκέφτομαι και μου έρχεται ανατριχίλα ... το παιδί από ετοιμοθάνατο έγινε τελείως καλά, του έκαναν εξετάσεις γενικές και μετά αξονικές τομογραφίες και δεν του βρήκαν τίποτα απολύτως. Τώρα αυτό το παιδί είναι υγιέστατο και χαίρεται την ζωή. Ευχαριστώ Μ.........

2. Ξαναβρήκε τη φωνή της (μαρτυρία)
     Η Στέλλα είχε χάσει τη φωνή της τελείως, την πήραν λοιπόν οι δικοί της και την πήγαν στο κελί του Γέροντα για να της κάνει τα απαιτούμενα διαβαστικά ... μόλις τους είδε ο Γέροντας τους λέει: καλώς τους,  σας περίμενα ... όλα ήταν έτοιμα πορτοκαλάδες, παξιμαδάκια, κουλουράκια και το τσάϊ
βρασμένο στην τσαγιέρα. Ήταν έτοιμο το τραπέζι και τους περίμενε χωρίς κανείς να τον ενημερώσει για την επίσκεψη. Από το κελί πέρασαν στον Ναό των Αγίων Αναργύρων που είναι δίπλα, γονάτισαν όλοι και άρχισε ο πάτερ να διαβάζει παράκληση. Όταν τελείωσε την παράκληση άρχισε να ψάλλει το τροπάριο των Θεοφανίων "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε..." καθ' οτι ήταν την περίοδο αυτή και παρότρυνε όλους τους παρευρισκομένους να ψάλλουν όλοι μαζί καθώς και η άρρωστη. Μάλιστα τους φώναξε να ψάλλουν με κατάνυξη  και δυνατά σαν να τους διάτασσε ... " όλοι μαζί " φώναξε "όλοι μαζί" και ξαφνικά ακούνε και τη Στέλλα να ψάλλει και αυτή μαζί τους ενώ όπως έλεγε αργότερα αισθάνθηκε μία δύναμη να της πιέζει το λαιμό και να την αναγκάζει να ξεφωνίζει  και να επανέλθει στη φυσιολογική της κατάσταση.

3. Θεραπεία ρευματικής αρθρίτιδας
     Η Μαρία από το Ροτάσι είχε σοβαρό πρόβλημα με τα πόδια της, παρά το οτι είναι μέσης ηλικίας δυσκολευόταν να σταθεί στα πόδια της όρθια και να βαδίσει, τα πόδια της ήταν πολύ πρησμένα και ιδιαίτερα τα γόνατά της που δεν μπορούσε να τα λυγίσει καθόλου. Είχε την μεγάλη επιθυμία να κάνει γονατιστές μετάνοιες  όπως συνήθιζε την προσευχή της τόσο στην Εκκλησία όσο και στο σπίτι της, όταν προσευχόταν, μα ήταν αδύνατο. Δεν μπορούσε να λυγίσει καθόλου τα γόνατά της. Εάν με μεγάλη προσπάθεια  κατάφερνε να γονατίσει, δεν μπορούσε μετά να σηκωθεί αν δεν την βοηθούσαν δύο άτομα, πιάνοντάς την από τις μασχάλες. Είχε πάει σε γιατρούς , είχε κάνει ενέσεις, έκανε εντρυβές με διάφορες αλοιφές, έπαιρνε φάρμακα αλλά τίποτα. Οι πόνοι ήταν οδυνηροί και η κατάστασή της χειροτέρευε μέρα με την μέρα. Η ρευματική αρθρίτιδα δεν υποχωρούσε και το πρήξιμο μεγάλωνε. Μια μέρα που βρισκόταν στην Εκκλησία, εν ώρα Θείας Λειτουργίας, αναστέναξε και είπε "ω μακαριστέ, άγιε πάτερ Ευμένιε, βοήθησέ με να γονατίσω στα "Σα εκ των Σων" όπως γονάτιζα πριν αρρωστήσω". Το έλεγε και έτρεχαν τα δάκρυά της "δεν αντέχει άλλο η ψυχή μου να κάθομαι καθηλωμένη στην καρέκλα... βοήθησέ με σε παρακαλώ". Η Μαρία είχε τόση πίστη και τόση σιγουριά που πίσυευε οτι ο μακαριστός Γέροντας θα την ακούσει οπωσδήποτε και θα την βοηθήσει. Έτσι όταν ο Ιερέας φώναξε "Τα Σα εκ των Σων" η Μαρία έπεσε κάτω αστραπιαία χωρίς να ζητήσει βοήθεια από κανένα. Μάλιστα γονάτισε και ακούμπησε το κεφάλι της στο δάπεδο. Εκεί σε αυτή τη στάση έμεινε καρφωμένη και ακίνητη μέχρι που τελείωσε ο ύμνος της Παναγίας μας "Άξιον εστί ως αληθώς" χωρίς καθόλου να κουραστεί ή να πονέσουν τα πόδια της, αντίθετα σηκώθηκε μετά με μεγάλη άνεση και χωρίς τη βοήθεια κανενός.
       Από την ημέρα αυτή τα πόδια της άρχισαν να ξεπρήζονται μέχρι που έγιναν τελείως καλά. Τώρα η Μαρία είναι τελείως καλά και ευχαριστεί τον Θεό που την θεράπευσε με τις πρεσβείες του Μακαριστού Ευμενίου.

πηγή: Πνευματικά θησαυρίσματα