Όσιος ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ

ο λεπρός

 

   
       Στα 1890 γεννήθηκε στο χωριό Σηρικάρι της Κρήτης ο κατά κόσμον Νικόλαος Τζανακάκης από ευλαβείς γονείς.

      Από μικρή ηλικία ο μικρός Νικόλαος γεύθηκε το πικρό ποτήρι της διπλής ορφάνιας, μεγαλώνοντας με τον παππού του Ιωάννη Τζανακάκη. Στα δεκατρία του χρόνια βρέθηκε να εργάζεται σε ένα κουρείο, μακρυά από συγγενείς και φίλους.

       Εκεί, όμως, που έβλεπε τη ζωή του να "στρώνει" χάρι στην εργατικότητά του, ήλθαν τα πρώτα σημάδια για τον επικείμενο μεγάλο  σταυρό. Μία μικρή κηλίδα πάνω στο δέρμα αποτέλεσε την ένδειξη οτι η η φοβερή νόσος του "Χάνσεν" είχε επισκεφθεί τον νεαρό Νικόλαο.

       Θορυβημένος από τα δυσάρεστα μαντάτα προσπάθησε να κρύψει πολύ καλά το "μυστικό" του. Τρόμαζε κάθε φορά που σκεπτόταν οτι κάποια στιγμή, ενδεχομένως, να βρισκόταν "εξορισμένος" στο νησί των λεπρών, τη Σπιναλόγγα. Στην προσπάθειά του ν΄αποφύγει αυτό το ενδεχόμενο φεύγει με καράβι για την Αίγυπτο. Εκεί γνωρίζεται με πολλούς επιφανείς την Ελληνίκής παροικίας καθώς και  με πολλούς Αρχιερείς και Ιερείς.

        Όμως τα σημάδια της ασθένειας γίνονται ολοένα και περισσότερα. Εμπιστεύεται τότε έναν Αρχιερέα ο οποίος τον συστήνει στον Ιερομόναχο Άνθιμο Αβαγιανό, τον μετέπειτα Άγιο Άνθιμο της Χίου, ο οποίος ήταν την εποχή εκείνη Ιερεύς στο λεπροκομείο της Χίου. Έτσι μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα ο Νικόλαος βρέθηκε στη Χίο, κάτω από την αγάπη και φροντίδα του Αγίου Ανθίμου. Πλησίον του έμεινε 43 ολόκληρα χρόνια, τα καλύτερα και πιο ευλογημένα, γι'  αυτόν, χρόνια.

       Μέσα στα δύο πρώτα χρόνια της γνωριμίας τους ο Άγιος Άνθιμος διεπίστωσε την καθαρότητα του Νικολάου και τον έκειρε μοναχό, δίδοντάς του το όνομα  ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ.
 

    
       Ο νεαρός μοναχός Νικηφόρος βάζει σε δεύτερη θέση την ασθένειά του και επιδίδεται με ιδιαίτερο ζήλο την άσκηση της μοναχικής πολιτείας. Η προσευχή στον Θεό΄αποτελούσε την κύρια ενασχόλησή του.

      Και μπορεί εκείνος να προσπάθεί να ξεχάσει τις πληγές του, εκείνες, όμως, δεν τον ξεχνούν. Αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς, Αλλοιώνουν το πρόσωπο και το κορμί, και το χειρότερο όλων, το φως του αρχίζει σταδιακά να εξασθενεί. Η ολική τύφλωση δεν άρχισε να έλθει. Όμως εκείνος διέθετε τα μάτια της ψυχής, τα μάτια των Αγγέλων.
 

    
       Το έτος 1957 το λεπροκομείο της Χίου έκλεισε, με αποτέλεσμα οι εναπομείναντες σ΄αυτό ασθενείς να μεταφερθούν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αθηνών, στην Αγία Βαρβάρα Αιγάλεω.

      Τότε στον  Σταθμό διέμενε ο ασθενής μοναχός π. Σωφρόνιος (ο μετέπειτα αγιασμένος Ιερομόναχος π. Ευμένιος). Σ' αυτόν ο Άγιος Άνθιμος έστειλε μία επιστολή στην οποία αναφερόταν στο πρόσωπο του π. Νικηφόρου. Έγραφε χαρακτηριστικά: "Πρόσεχε καλά τον θησαυρό που σου στέλνει η Παναγία μας. Είναι δόκιμος μοναχός αλλά πολλά μπορείς να ωφεληθείς απ' αυτόν. Θα είσαι όμως κι εσύ τέλειος αν τον διακονήσεις μέχρι τέλους".

       Ο μοναχός Νικηφόρος την εποχή εκείνη βρισκόταν στα 67 χρόνια του. Αμέσως ο π. Ευμένιος επιδόθηκε στη διακονία του ανήμπορου μοναχού. Τον έπλενε, τον έντυνε, του μαγείρευε και τον τάϊζε καθώς η ασθένεια τον είχε κάνει ανήμπορο και για τα πιο βασικά. Αλλά και ο π. Νικηφόρος ήταν άνθρωπος χωρίς απαιτήσεις. Αφοσιωμένος στην νοερά προσευχή, δεχόταν τις περιποιήσεις του π. Ευμενίου.
 

                                                       ο γέροντας Ευμένιος

    Έχοντας αποκτήσει το χάρισμα της παρηγορίας, δεκάδες Αρχιερείς, Ιερείς, μοναχοί και εκατοντάδες πιστοί επισκέπτονταν το λιτό του κελλί οπου έβρισκαν ανακούφιση και ανάπαυση στα προβλήματά τους. Δεν αποτελεί υπερβολή να πούμε οτι πολύ σύντομα το κελί του γέροντος Νικηφόρου είχε μετατραπεί σε ένα ταπεινό προσκύνημα. Ο δε π. Ευμένιος παρακολουθούσε διακριτικά τον αγώνα του αγιασμένου μοναχού από τον οποίο διδιάχθηκε την νοερά και αδιάληπτη προσευχή.

     Στις 4 Ιανουαρίου του έτους 1964, και σε ηλικία 74 ετών ο αγιασμένος μοναχός ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ εγκατέλειψε την παρούσα ζωή. Ενταφιάσθηκε στο παρακείμενο μικρό κοιμητήριο του Σταθμού.

      Κατά την εκταφή, τα ιερά του λείψανα ευωδίασαν. Τα παρέλαβε δε, σαν πολύτιμο θησαυρό, ως π. Ευμένιος, ο οποίος τα φύλαγε μέσα στο κελί του. Οσάκις δε άνοιγε το μικρό κιβώτιο, άρρητη ευωδία πλημμύριζε τον χώρο.
     Όταν τα χρόνια πέρασαν και ο γέροντας Ευμένιος κατάλαβε οτι πλησίαζε και το δικό του επίγειο τέλος, θέλησε να ασφαλίσει τα ιερά λείψανα του αγιασμένου μοναχού Νικηφόρου. Έτσι ένα απόγευμα που σειρά από πνευματικά του τέκνα ευρίσκοντο έξω από το ταπεινό κελί του, ξαφνικά όλοι είδαν τον π. Ευμένιο να βγαίνει από το δωμάτιό του κρατώντας στα χέρια του ένα μικρό κασελάκι που έγραφε: "ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΖΑΝΑΚΑΚΗΣ Μοναχός". Αμέσως το άνοιξε και ευθύς ξεπήδησε μία άρρητη ευωδία που πλημμύρισε τον γύρω χώρο. Ο π. Ευμένιος με το χαμόγελο στο στόμα, όπως πάντα, άρχισε να καλεί τα πνευματικά του τέκνα να πάρουν από ένα τεμάχιο ιερών λειψάνων, ως πολύτιμη ευλογία.

   
      Υπάρχουν δεκάδες μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν να διηγηθούν πολλά θαυμαστά περιστατικά σχετικά με σωτήριες  επεμβάσεις του π. Νικηφόρου, κυρίως μετά την κοίμησή του.
      Πολύ πρόσφατα το πάνσεπτο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο αναγνώρισε και επισήμως την αγιότητα του οσίου γέροντος με την αγιοκατάταξή του.
       Η μνήμη του τιμάται στις 4 Ιανουαρίου.