ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ
Μ Ε Λ Ι Τ Ω Ν
20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ
(όπως τον γνώρισα και τον έζησα)
20 χρόνια συμπληρώνονται εφέτος από την εκλογή (25/01/1995) και την εις επίσκοπον χειροτονία (29/01/2015) του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μαραθώνος Μ ε λ ί τ ω ν ο ς.
Γεννημένος στους Αγίους Αναργύρους Αττικής το έτος 1946 από τους πολύτεκνους Ελένη και Ιωάννη Καβατσικλή, τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε με ιδιαίτερη δυσκολία λόγω της ανέχειας και οικονομικής δυσκολίας της οικογένειας. Από μικρής ηλικίας ο νεαρός Βασίλης έδειξε τον προσανατολισμό του προς την μόρφωση αλλά και προς την Εκκλησία.
Για να μπορέσει να μεγαλώσει και να σπουδάσει, η μητέρα του, Ελένη, "πουλούσε" το αίμα της στο Νοσοκομείο "Ευαγγελισμό", προκειμένου να εξοικονομεί τα απαραίτητα λιγοστά χρήματα.
Ο νεαρός Βασίλης, κάποια στιγμή, βρέθηκε στην Εκκλησιαστική Σχολή της Κορίνθου και από εκεί σε ηλικία μόλις 16 ετών, ολομόναχος ταξίδεψε για την Αγια Γη των Ιεροσολύμων. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Όμως ο Θεός δεν τον άφησε! Σε κάθε δύσκολη στιγμή έστελνε και τον κατάλληλο άνθρωπο δίπλα του.
Στη γη των Ιεροσολύμων έλαβε και το μοναχικό σχήμα, λαβών το όνομα ΜΕΛΙΤΩΝ καθώς και τους δύο πρώτους βαθμούς της Ιεροσύνης (Διάκονος το 1964 και Πρεσβύτερος-Αρχιμανδρίτης 1967).
Ταυτοχρόνως άρχισε και την λειτουργία των Κατηχητικών Σχολείων. Μαζί με αυτά συγκέντρωνε μαθητές και μαθήτριες στον χώρο του μεγάλου και άνετου γυναικονίτη και εκεί ο ίδιος ο αρχιμανδρίτης Μελίτων παρέδιδε φροντιστηριακά μαθήματα στα Αρχαία και Νέα Ελληνικά καθώς και στις ξένες γλώσσες καθώς ο ίδιος ομιλούσε άπταιστα την Αγγλική, Γαλλική, Εβραϊκή, Αραβική, Γερμανική και Ρωσική.
Φρόντισε , επίσης , και για την κατήχηση των ενηλίκων διοργανώνοντας εβδομαδιαίες συνάξεις εντός του Ιερού Ναού.
Εξόπλισε τον Ναό με σκεύη ιερά, ολοκλήρωσε την αγιογράφιση και ξεκίνησε τον εξωτερικό εξωραΐσμο του ιερού οικοδομήματος.
Οι πάντες τον τιμούσαν και τον αγαπούσαν διακρίνοντας στο πρόσωπό του έναν άνθρωπο πολυτάλαντο, που χρησιμοποιούσε στην ποιμαντική του σύγχρονες και αποτελεσματικές μεθόδους. Αξέχαστες οι ιερές Αγρυπνίες που τελούσε τρείς ή τέσσερις φορές το έτος. Απαράμιλλος στο θείο κήρυγμα.
Μικρός στο δέμας αλλά τεράστιος στο έργο, στην προσφορά, στη θυσία, στους αγώνες υπέρ των ενοριτών του.
Ενθυμούμαι εκείνη την ημέρα. Ήταν αργά το απόγευμα, στο τέλος της συνεδρίας των Ιεραρχών . Η είδηση κυκλοφόρησε αστραπιαία: "Ο π. Μελίτων γίνεται δεσπότης...!!!". Οι καμπάνες του Αγίου Γεωργίου Ακαδημίας Πλάτωνος άρχισαν να ηχούν χαρμόσυνα. Μέσα σε δεκαπέντε λεπτά η μεγάλη πλατεία γέμισε ασφυκτικά από τους ενορίτες. Τα τηλέφωνα είχαν "πιάσει φωτιά". Πανηγύρι μεγάλο! Χαρά και ενθουσιασμός παντού, αφού ο παπάς τους, ο πνευματικός τους, ο καθοδηγητής τους, ο εμπνευστής τους θα γινόταν Επίσκοπος της Εκκλησίας. Μετά από είκοσι λεπτά κατέφθασε κι εκείνος. Ήταν αδύνατον να εισέλθει στο Ναό. Ο κόσμος έπεσε επάνω του προκειμένου ν΄ασπασθεί το χέρι του. Με την είσοδό του έσπευσε να γονατίσει στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου και με δάκρυα στα μάτια να τον ευχαριστεί για την μεγάλη αυτή δωρεά. Προχώρησε στο Ιερό Βήμα, ασπάσθηκε την Αγία Τράπεζα και εν συνεχεία από την Ωραία Πύλη ευχαρίστησε πρώτα τον Άγιο Θεό αλλά και όλους τους ενορίτες που συνεχώς τον χειροκροτούσαν.
Μετά, βιαστικά έτρεξε στο σπίτι του. Εκεί τον περίμενε η κυρά Λένη, η γηραιά μητέρα του η οποία μόλις αντίκρυσε το παιδί της έσκυψε και φίλησε το χέρι του. Στιγμές άκρως συγκινητικές.
Οι υπόλοιπες ώρες και μέρες κύλησαν, για εμάς τους συνεργάτες του, μέσα στην αγωνία. Θέλαμε η ημέρα της χειροτονίας του να είναι η πιο σημαντική.
Πολλοί περίμεναν οτι ο ιδιαίτερος γραμματεύς και πλέον στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου θα χειροτονείτο στον Καθεδρικό Ναό των Αθηνών. Εκείνος όμως ζήτησε η χειροτονία του να γίνει στο "σπίτι" του και στην "οικογένειά" του. Και σπίτι του ήταν ο Ναός του Αγίου Γεωργίου ενώ οικογένειά του όλοι οι ενορίτες του.
Μέχρι και αργά τη νύχτα προετοιμάζαμε το Ναό, τα καινούργια του Αρχιερατικά Άμφια, την ποιμαντορική ράβδο ... Θέλαμε εκείνος να αφιερώσει αυτές τις λιγοστές ώρες που έμεναν, στην προσευχή. Όλα τα άλλα ήταν... δικά μας.
Και έφθασε η 29η Ιανουαρίου 1995. Από ενωρίς το πρωί ο μεγάλος Ναός του Αγίου Γεωργίου γέμισε ασφυκτικά. Προεξάρχων ο τότε Μητροπολίτης Ζακύνθου και νυν Δωδώνης Χρυσόστομος. Δίπλα του ο πρ. πατριάρχης Ιεροσολύμων και τότε Μητροπολίτης Ιεραπόλεως Ειρηναίος, ο Θήρας Παντελεήμων, ο επίσκοπος Νεοχωρίου Παύλος και κάποιοι άλλοι που δεν ενθυμούμαι. Εξεφώνησε ένδακρυς τον χειροτονητηριο λόγο του από στήθους. Δίπλα του η μητέρα του, τ΄αδέλφια του με τις οικογένειές τους, τα πνευματικά του παιδιά, οι φίλοι του από τη Γάζα και από η γη των Ιεροσολύμων που ταξίδεψαν για τον σκοπό αυτό, οι καλοί και αγαθοί ενορίτες της Ακαδημίας Πλάτωνος. Αισθήματα χαρμολύπης μας είχαν κυριεύσει τις αναπανάληπτες εκείνες στιγμές. Από την μία, χαρά βλέποντας τον ευεργέτη μας να προάγεται εις τον ύψιστο βαθμό της Αρχιερωσύνης και από την άλλη, λύπη και στεναχώρια που θα απομακρυνόταν από κοντά μας, από τον Ναό μας, από τις καθημερινές ακολουθίες, από την παρέα στο γραφείο, από τις συνάξεις μας στα σπίτια φίλων ... Εκείνος, όμως παρέμεινε απλός και καταδεκτικός. Παρά τις πολλές του υποχρεώσεις, τόσο τις λατρευτικές όσο και τις διοικητικές, αφού ανέλαβε και την Πρωτοσυγκελλία, προσπαθούσε να βρίσκεται όσο πιο πολύ χρόνο μπορούσε κοντά στον χώρο που αγάπησε.
Συνεπής στους χτύπους της καρδιάς του, δεν ξέχασε τον ευεργέτη του, Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, ο οποίος όδευε προς την Άνω Ιερουσαλήμ. Ο επίσκοπος Μαραθώνος μερόνυχτα ολόκληρα βρισκόταν δίπλα του, στο κρεββάτι του πόνου, προσπάθώντας ν΄ανακουφίσει τον πληγωμένο από την ασθένεια "γίγαντα" της Εκκλησίας.
Ενθυμούμαι ήταν η 9η Απριλίου 1998. Πηγαίνω στο σπίτι του και συναντώ την μητέρα του η οποία μου είπε οτι ο Δεσπότης δεν πρόκειται να έλθει απόψε, γιατί ο Αρχιεπίσκοπος ήταν βαρειά. Έφυγα και τα ξημερώματα"της 10ης Απριλίου χτυπάει το κουδούνι του διαμερίσματός μου... Κατάλαβα οτι ο χτύπος αυτός μόνο θλιβερά μαντάτα έκρυβε. Ανοίγω... ήταν ο Μελίτων, κατάκοπος αλλά και ψύχραιμος. Το μόνο που μου ψέλλισε ήταν : "Ο παππούς, ... έφυγε". Ήταν αυτός που βρέθηκε κοντά του τη φοβερή στιγμή της "αναχωρήσεώς" του. Τον φρόντισε μέχρι και το μνήμα.
Με την ίδια λεβεντιά και ειλικρίνεια αντιμετώπισε και τον νέο Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, ο οποίος εξετίμησε τον χαρακτήρα του. Ομοίως και ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος ο Α΄.
Την 11η Οκτωβρίου 2012 η Εκκλησία τον ανύψωσε σε τιτουλάριο Μητροπολίτη και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να διακονεί τον λαό του Θεού.
Για μας, όμως, παραμένει και θα παραμένει ο δικός μας ΜΕΛΙΤΩΝ, ο ευεργέτης μας, ο σύμβουλός μας και καθοδηγητής μας, ο εμπνευστής μας. Τα 17 ολόκληρα χρόνια που βρεθήκαμε δίπλα του υπήρξαν 17 χρόνια συνεχούς μάθησης και εκπαίδευσης.
Για να μπορέσει να μεγαλώσει και να σπουδάσει, η μητέρα του, Ελένη, "πουλούσε" το αίμα της στο Νοσοκομείο "Ευαγγελισμό", προκειμένου να εξοικονομεί τα απαραίτητα λιγοστά χρήματα.
Ο νεαρός Βασίλης, κάποια στιγμή, βρέθηκε στην Εκκλησιαστική Σχολή της Κορίνθου και από εκεί σε ηλικία μόλις 16 ετών, ολομόναχος ταξίδεψε για την Αγια Γη των Ιεροσολύμων. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Όμως ο Θεός δεν τον άφησε! Σε κάθε δύσκολη στιγμή έστελνε και τον κατάλληλο άνθρωπο δίπλα του.
Στη γη των Ιεροσολύμων έλαβε και το μοναχικό σχήμα, λαβών το όνομα ΜΕΛΙΤΩΝ καθώς και τους δύο πρώτους βαθμούς της Ιεροσύνης (Διάκονος το 1964 και Πρεσβύτερος-Αρχιμανδρίτης 1967).
Διετέλεσε εφημέριος και ηγούμενος σε διάφορα ιερά κέντρα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, και σε πολύ δύσκολες περιοχές, όπως στη λωρίδα της Γάζας (1981 -1986), με την ευλογία πάντα του μακαριστού Πατριάρχου Βενεδίκτου αλλά και του γέροντός του, Μητροπολίτου Πέτρας Γερμανού.
Εν τω μεταξύ σπούδασε την ιερά επιστήμη της Θεολογίας στο Θεολογικό Ινστιτούτο Αγίου Σεργίου στο Παρίσι.
Μετά την άνοδο στον πατριαρχικό θρόνο των Ιεροσολύμων του πατριάρχου Διοδώρου και την ευχή του Γερμανού αναχώρησε από την Αγία Γη και επανήλθε στην Ελλάδα. Εμφανίστηκε στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών (1986) και ενω του προτάθηκε να διακονήσει σε κεντρικό Ναό της Αρχιεπισκοπής, αυτός προτίμησε να βρεθεί στην ταπεινή και ξεχασμένη γωνιά της Ακαδημίας Πλάτωνος, στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου.
Εκεί βρήκε μία ενορία χωρισμένη σε δύο ομάδες, λόγω πρόσφατων γεγονότων που είχαν συγκλονίσει, τότε, την κοινή γνώμη (κατάληψη Ι. Ναού από μερίδα ενοριτών, οδομαχίες, κινητοποιήσεις κ. ά.).
Πρώτο του μέλημα υπήρξε να ενώσει τους ενορίτες μεταξύ τους. Και το κατόρθωσε. Ο άδειος από πιστούς ναός του Αγίου Γεωργίου άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει ασφυκτικά. Ξεκίνησε ο εξωραΐσμός του εγκαταλελειμμένου υπερμεγέθη Ναού. Οι ενορίτες άρχισαν και πάλι να αγαπούν την Εκκλησία τους, να φροντίζουν γι΄αυτήν, να προσφέρουν χρήματα και ιερά αντικείμενα.Ταυτοχρόνως άρχισε και την λειτουργία των Κατηχητικών Σχολείων. Μαζί με αυτά συγκέντρωνε μαθητές και μαθήτριες στον χώρο του μεγάλου και άνετου γυναικονίτη και εκεί ο ίδιος ο αρχιμανδρίτης Μελίτων παρέδιδε φροντιστηριακά μαθήματα στα Αρχαία και Νέα Ελληνικά καθώς και στις ξένες γλώσσες καθώς ο ίδιος ομιλούσε άπταιστα την Αγγλική, Γαλλική, Εβραϊκή, Αραβική, Γερμανική και Ρωσική.
Φρόντισε , επίσης , και για την κατήχηση των ενηλίκων διοργανώνοντας εβδομαδιαίες συνάξεις εντός του Ιερού Ναού.
Εξόπλισε τον Ναό με σκεύη ιερά, ολοκλήρωσε την αγιογράφιση και ξεκίνησε τον εξωτερικό εξωραΐσμο του ιερού οικοδομήματος.
Οι πάντες τον τιμούσαν και τον αγαπούσαν διακρίνοντας στο πρόσωπό του έναν άνθρωπο πολυτάλαντο, που χρησιμοποιούσε στην ποιμαντική του σύγχρονες και αποτελεσματικές μεθόδους. Αξέχαστες οι ιερές Αγρυπνίες που τελούσε τρείς ή τέσσερις φορές το έτος. Απαράμιλλος στο θείο κήρυγμα.
Μικρός στο δέμας αλλά τεράστιος στο έργο, στην προσφορά, στη θυσία, στους αγώνες υπέρ των ενοριτών του.
Ταυτοχρόνως, όμως, με τα ενοριακά του καθήκοντα άρχισε να διακονεί και στα γραφεία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Στην αρχή "κάποιοι" προσπάθησαν να τον έχουν στην αφάνεια, κρυμμένο -στην κυριολοξία - μέσα σε ένα μικρό γραφείο, κάτω από την κεντρική κλίμακα του κτηρίου. Απέφευγαν να τον συναντήση ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ. Ο Μελίτων, όμως, δεν παραπονιόταν. Κάποια μέρα ο προκαθήμενος της Εκκλησίας είχε ραντεβού με κάποιον 'Αραβα αξιωματούχο. Όμως προέκυψε ένα πρόβλημα: δεν υπήρχε διερμηνέας στη συνάντηση αυτή. Κανείς δεν φανταζόταν οτι ο ταπεινός αρχιμανδρίτης από τα Ιεροσόλυμα ομιλούσε έξι γλώσσες. Και την στιγμή που όλοι βρίσκονταν σε αδιέξοδο, εμφανίστηκε και εξέφρασε την πρόθεσή του να βοηθήσει. Και έτσι έγινε. Ολοκληρώθηκε η υψηλή συνάντηση με απόλυτη επιτυχία. Τότε ο σοφός και διορατικός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ του είπε, με τον δικό του πάντα χαρακτηριστικό τρόπο: "Εσύ βρε τελικά, αξίζεις πολλά!". Από εκείνη τη στιγμή ο αρχιμανδρίτης Μελίτων στάθηκε στο πλευρό του Αρχιεπισκόπου. Από το μικρό γραφείο ανήλθε στο ιδιαίτερο γραφείο του Μακαριωτάτου. Τις πολλές και σημαντικές αποφάσεις του ο γέρος Αρχιεπίσκοπος τις ελάμβανε ενώπιον του πιστού του γραμματέως, Μελίτωνος.
Όλοι τον θαύμαζαν για την προσήλωσή του στο πρόσωπο του γηραιού Αρχιεπισκόπου. Μία προσήλωση που δεν έκρυβε κάποιο προσωπικό όφελος. Το μόνο που ζητούσε ήταν να ξεκουράζει τον ευεργέτη του, μάλιστα την περίοδο που ο Σεραφείμ ξεκινούσε την πορεία του δικού του σταυρού, με την μεγάλη περιπέτεια της υγείας του και τις συχνές αιμοκαθάρσεις στις οποίες υποβάλλετο. Το πρωί στο γραφείο και τις υπόλοιπες ώρες δίπλα του, συνοδοιπόρος και συνκυρηναίος του.
Την 25η Ιανουαρίου 1995 η Εκκλησία τον εξέλεξε Βοηθό Επίσκοπο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών υπό τον τίτλο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης επισκοπής Μαραθώνος. Ενθυμούμαι εκείνη την ημέρα. Ήταν αργά το απόγευμα, στο τέλος της συνεδρίας των Ιεραρχών . Η είδηση κυκλοφόρησε αστραπιαία: "Ο π. Μελίτων γίνεται δεσπότης...!!!". Οι καμπάνες του Αγίου Γεωργίου Ακαδημίας Πλάτωνος άρχισαν να ηχούν χαρμόσυνα. Μέσα σε δεκαπέντε λεπτά η μεγάλη πλατεία γέμισε ασφυκτικά από τους ενορίτες. Τα τηλέφωνα είχαν "πιάσει φωτιά". Πανηγύρι μεγάλο! Χαρά και ενθουσιασμός παντού, αφού ο παπάς τους, ο πνευματικός τους, ο καθοδηγητής τους, ο εμπνευστής τους θα γινόταν Επίσκοπος της Εκκλησίας. Μετά από είκοσι λεπτά κατέφθασε κι εκείνος. Ήταν αδύνατον να εισέλθει στο Ναό. Ο κόσμος έπεσε επάνω του προκειμένου ν΄ασπασθεί το χέρι του. Με την είσοδό του έσπευσε να γονατίσει στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου και με δάκρυα στα μάτια να τον ευχαριστεί για την μεγάλη αυτή δωρεά. Προχώρησε στο Ιερό Βήμα, ασπάσθηκε την Αγία Τράπεζα και εν συνεχεία από την Ωραία Πύλη ευχαρίστησε πρώτα τον Άγιο Θεό αλλά και όλους τους ενορίτες που συνεχώς τον χειροκροτούσαν.
Μετά, βιαστικά έτρεξε στο σπίτι του. Εκεί τον περίμενε η κυρά Λένη, η γηραιά μητέρα του η οποία μόλις αντίκρυσε το παιδί της έσκυψε και φίλησε το χέρι του. Στιγμές άκρως συγκινητικές.
Οι υπόλοιπες ώρες και μέρες κύλησαν, για εμάς τους συνεργάτες του, μέσα στην αγωνία. Θέλαμε η ημέρα της χειροτονίας του να είναι η πιο σημαντική.
Πολλοί περίμεναν οτι ο ιδιαίτερος γραμματεύς και πλέον στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου θα χειροτονείτο στον Καθεδρικό Ναό των Αθηνών. Εκείνος όμως ζήτησε η χειροτονία του να γίνει στο "σπίτι" του και στην "οικογένειά" του. Και σπίτι του ήταν ο Ναός του Αγίου Γεωργίου ενώ οικογένειά του όλοι οι ενορίτες του.
Μέχρι και αργά τη νύχτα προετοιμάζαμε το Ναό, τα καινούργια του Αρχιερατικά Άμφια, την ποιμαντορική ράβδο ... Θέλαμε εκείνος να αφιερώσει αυτές τις λιγοστές ώρες που έμεναν, στην προσευχή. Όλα τα άλλα ήταν... δικά μας.
Και έφθασε η 29η Ιανουαρίου 1995. Από ενωρίς το πρωί ο μεγάλος Ναός του Αγίου Γεωργίου γέμισε ασφυκτικά. Προεξάρχων ο τότε Μητροπολίτης Ζακύνθου και νυν Δωδώνης Χρυσόστομος. Δίπλα του ο πρ. πατριάρχης Ιεροσολύμων και τότε Μητροπολίτης Ιεραπόλεως Ειρηναίος, ο Θήρας Παντελεήμων, ο επίσκοπος Νεοχωρίου Παύλος και κάποιοι άλλοι που δεν ενθυμούμαι. Εξεφώνησε ένδακρυς τον χειροτονητηριο λόγο του από στήθους. Δίπλα του η μητέρα του, τ΄αδέλφια του με τις οικογένειές τους, τα πνευματικά του παιδιά, οι φίλοι του από τη Γάζα και από η γη των Ιεροσολύμων που ταξίδεψαν για τον σκοπό αυτό, οι καλοί και αγαθοί ενορίτες της Ακαδημίας Πλάτωνος. Αισθήματα χαρμολύπης μας είχαν κυριεύσει τις αναπανάληπτες εκείνες στιγμές. Από την μία, χαρά βλέποντας τον ευεργέτη μας να προάγεται εις τον ύψιστο βαθμό της Αρχιερωσύνης και από την άλλη, λύπη και στεναχώρια που θα απομακρυνόταν από κοντά μας, από τον Ναό μας, από τις καθημερινές ακολουθίες, από την παρέα στο γραφείο, από τις συνάξεις μας στα σπίτια φίλων ... Εκείνος, όμως παρέμεινε απλός και καταδεκτικός. Παρά τις πολλές του υποχρεώσεις, τόσο τις λατρευτικές όσο και τις διοικητικές, αφού ανέλαβε και την Πρωτοσυγκελλία, προσπαθούσε να βρίσκεται όσο πιο πολύ χρόνο μπορούσε κοντά στον χώρο που αγάπησε.
Συνεπής στους χτύπους της καρδιάς του, δεν ξέχασε τον ευεργέτη του, Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, ο οποίος όδευε προς την Άνω Ιερουσαλήμ. Ο επίσκοπος Μαραθώνος μερόνυχτα ολόκληρα βρισκόταν δίπλα του, στο κρεββάτι του πόνου, προσπάθώντας ν΄ανακουφίσει τον πληγωμένο από την ασθένεια "γίγαντα" της Εκκλησίας.
Ενθυμούμαι ήταν η 9η Απριλίου 1998. Πηγαίνω στο σπίτι του και συναντώ την μητέρα του η οποία μου είπε οτι ο Δεσπότης δεν πρόκειται να έλθει απόψε, γιατί ο Αρχιεπίσκοπος ήταν βαρειά. Έφυγα και τα ξημερώματα"της 10ης Απριλίου χτυπάει το κουδούνι του διαμερίσματός μου... Κατάλαβα οτι ο χτύπος αυτός μόνο θλιβερά μαντάτα έκρυβε. Ανοίγω... ήταν ο Μελίτων, κατάκοπος αλλά και ψύχραιμος. Το μόνο που μου ψέλλισε ήταν : "Ο παππούς, ... έφυγε". Ήταν αυτός που βρέθηκε κοντά του τη φοβερή στιγμή της "αναχωρήσεώς" του. Τον φρόντισε μέχρι και το μνήμα.
Με την ίδια λεβεντιά και ειλικρίνεια αντιμετώπισε και τον νέο Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, ο οποίος εξετίμησε τον χαρακτήρα του. Ομοίως και ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος ο Α΄.
Την 11η Οκτωβρίου 2012 η Εκκλησία τον ανύψωσε σε τιτουλάριο Μητροπολίτη και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να διακονεί τον λαό του Θεού.
Για μας, όμως, παραμένει και θα παραμένει ο δικός μας ΜΕΛΙΤΩΝ, ο ευεργέτης μας, ο σύμβουλός μας και καθοδηγητής μας, ο εμπνευστής μας. Τα 17 ολόκληρα χρόνια που βρεθήκαμε δίπλα του υπήρξαν 17 χρόνια συνεχούς μάθησης και εκπαίδευσης.
ΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ, ΔΕΣΠΟΤΑ !
π. Γεώργιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου