Επισκέπτες του χώρου μας

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ
Ο ΠΕΝΤΑΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΜΥΡΟΒΛΗΤΗΣ
ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ
 
Άραγε, μπορεί ένας βάρβαρος, που είναι απολίτιστος, που σκορπά τον φόβο και τον τρόμο στο πέρασμά του, να γίναι Άγιος; Μπορεί αυτός, που είναι θηρίο ανήμερο, να εξημερωθεί και να πολιτεύεται κατά το θέλημα του Θεού;
Ασφαλώς μπορεί. Και πως μπορεί; Μπορεί αν την ψυχή του την αγγίξει η χάρις του Θεού. Τότε ο βάρβαρος γίνεται νέος άνθρωπος, με νέα καρδιά, με νέα φρονήματα, με νέους στόχους, άγιους στόχους, που αποβλέπουν στον αγιασμό.
Αυτή την αλλαγή την βλέπουμε στον βάρβαρο εκείνο, που έγινε άγιος της Εκκλησίας μας.
Την εποχή που στο Βυζάντιο βασίλευε ο Μιχαήλ ο Τραυλός (820 -829 μ.Χ.), στο Αιγαίο και στο Ιόνιο Πέλαγος, αλλά και σε όλη τη Μεσόγειο θάλασσα, μαινόταν η πειρατεία. Πειρατές  από τις βόρειες ακτές της Αφρικής έκαναν επιδρομές σε νησιά και ακτές της Ηπειρωτικής Ελλάδας. Επιδρομές με ληστείες, σφαγές και απαγωγές ανθρώπων.
Μια συμμορία Αράβων πειρατών, κουρσάρων, με σκάφη της εποχής εκείνης, έκανε επιδρομή στην Ήπειρο. Πέρασε από το στενό του Ακτίου, μπήκε στον Αμβρακικό κόλπο και από εκεί αρματωμένοι, όλοι οι πειρατές προχώρησαν μέσα στην επαρχία του Ξηρόμερου, στην Ακαρνανία.
Οι Ακαρνάνες, φημισμένοι για τον ηρωισμό και την παλικαριά τους, αντέδρασαν δυναμικά και τους εξεδίωξαν. Μόνο ένας σώθηκε. Και αυτός ο ένας πήρε τα βουνά της Ακαρνανίας. Άγριος και σκληρός συνέχισε το τρομερό του έργο: φόνους, ληστείες, απειλές. Λέγεται οτι είχε φθάσει στο σημείο του κανιβαλισμού, τρώγοντας ανθρώπινες σἀρκες.
Πολλές φορές οι ντόπιοι κάτοικοι της περιοχής επεχείρησαν να τον συλλάβουν. Αλλά μάταια! Αυτό, όμως που δεν πέτυχαν οι Ακαρνάνες, το πέτυχε ο Θεός.


 
Κάποια μέρα ο βάρβαρος πειρατής, είδε από μακριά έναν Ιερέα, ονόματι Ιωάννη Νικοπολίτη, να μπαίνει στο ερημικό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, για να τελέσει την Θεία Λειτουργία. Αμέσως κατέστρωσε το σχεδιό του: να συλλάβει τον Ιερέα και να τον σφάξει. Γι΄αυτό και εισέλθε εντός του Ναού. Ο Ιερέας αντέδρασε με ψυχραιμία συνεχίζοντας να τελεί το υπέρτατο Μυστήριο.
Ο τρομερός ληστής, μπαίνοντας στο Ναό είδε οπτασία αγγέλων να συλλειτουργούν με τον ταπεινό Ιερέα. Τότε τα χέρια του παρέλυσαν. Παρακολούθησε την Θεία Λειτουργία και τότε... "πιάστηκε" στα δίχτυα της αγάπης του Θεού.
Σαν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, πλησίασε τον Ιερέα, γονάτισε και άρχισε να κλαίει και με κινήσεις και με εκφράσεις τον ρώτησε: "Που είναι όλοι αυτοί που ήταν μαζί σου;". Τότε ο Ιερέας κατάλαβε οτι κάτι τρομερό είχε δει. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε η κατήχηση του και ακολούθησε η βάπτισή του. Κατά επιθυμία του ιδίου, δεν θέλησε να του αλλάξουν το όνομα, για να ενθυμείται το κακό που σκόρπισε στους ανθρώπους. Ο Βάρβαρος, λοιπόν, και μετά την βάπτισή του συνέχισε να ζει, ως ασκητής, στα αγαπημένα του βουνά. Και ενώ πρώτα, αυτός κυνηγούσε τους ανθρώπους, για να τους κακοποιήσει, τώρα οι άνθρωποι τον κυνηγούν για να τους πει κάποιον λόγο παρηγορίας, σοφίας και αγιότητος.
Πέρασαν χρόνα πολλά, με τον ίδιο ιερό ζήλο και την ίδια άσκηση.
Κάποια μέρα, κυνηγοί από τα μέρη της Πρεβέζης αποφάσισαν να βγούν για κυνήγι στα μέρη εκείνα. Κάποια στιγμή και ενώ ο ήλιος άρχιζε να δύει, οι κυνηγοί είδαν κάποιο θάμνο να κινείται. Αμέσως τόξευσαν προς το σημείο εκείνο, με την ελπίδα οτι πέτυχαν κάποιο καλό θήραμα. Όμως το "θήραμα"ήταν ο Άγιος Βάρβαρος. Βρισκόταν μέσα σε μικρή λίμνη από το δικό του αίμα και σιγοψιθύριζε: "Πιές, Βάρβαρε, από το ποτήρι του αίματος, που εσύ προσπεφερες τόσα χρόνια στους αθώους ανθρώπους. Μνήσθητί μου Κύριε". Τέλος ζήτησε να φέρουν κοντά του τον γέροντα πνευματικό του, π. Ιωάννη. Δεν πρόλαβε, όμως, καθώς οδηγήθηκε αμέσως στον κόσμο των πνευμάτων. Μάλιστα λέγεται οτι την ώρα που προσευχήθηκε για τελευταία φορά, ένα μεγάλο κομμάτι από το βουνό κόπηκε και σκέπασε το ιερό του λείψανο. Και ο τόπος αυτός βρίσκεται κοντά στο χωριό Τρύφος του Ξηρομέρου. από τον τάφο του ανέβλυζε μύρο και πολλά θαύματα τελούσε κάθε φορά που δοκιμαζόμενοι χριστιανοί έτρεχαν στον τάφο του Αγίου.. Η ιερά του μνήμη εορτάζεται στις 23 Ιουνίου. Στην ενορία μας, όμως πανηγυρίζει την 15η Μαΐου εις ανάμνηση της θεραπείας του παραλυτικού νέου, που αναφέραμε σε προηγούμενη ανάρτησή μας.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: