Επισκέπτες του χώρου μας

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

Γιὰ ποιὰ περιουσία μας κλαῖμε;




Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης, Δάσκαλος
Σιωπή. Νεκρικὴ σιωπὴ σκέπασε τὴ γῆ  καὶ τὸν οὐρανὸ  τῆς πατρίδας μας. Δὲν ἀκούγεται ἄχνα. Μόνο πόνος. Μουγγός, ἐσώψυχος ὁ πόνος. Καὶ τὸ κλάμα τοῦ λαοῦ ἀφανέρωτο. Βασίλισσα στέκει ἡ σιωπή, παρακολουθώντας τὴν ἄρδην ἀνατροπὴ τῶν πάντων. Σιωπᾶ καὶ κλαυθμυρίζει ὁ Νεοέλληνας: «Μᾶς ἔλειψε, λέει, ἡ περιουσία μας. Μᾶς ἔφυγε ἡ οὐσία καὶ μᾶς ἔμεινε τὸ περί. Μείναμε γύρω γύρω, ἀπ` ἔξω καὶ μακριὰ ἀπ` αὐτήν. Περὶ τὴν οὐσία, ἀλλὰ ὄχι μέσα στὴν οὐσία. Χαθήκαμε, σβήσαμε. Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ὑπάρχουμε χωρὶς τὴν οὐσία. Τὰ πάντα ἔγιναν ἀνούσια.  Ὅλη  ἡ ζωὴ  ἔχασε τὸ νόημά της. Γιατί νὰ ζοῦμε; Γιατί νὰ ὀνειρευόμαστε; Γιατί νὰ συνεχίζουμε αὐτὸ τὸ βάσανο, ἀφοῦ μὲ πολλὴ δυσκολία ἐξασφαλίζουμε ἀκόμη κι αὐτὸν τὸν ἐπιούσιο; Ὅ,τι θέλει ἃς γίνει, ἀφοῦ δὲν ἔχει οὐσία πιὰ τίποτε». 
     Ἡ κάθε μέρα ποὺ ξημερώνει, ἐπιβεβαιώνει αὐτὴν τὴν πραγματικότητα μέσα ἀπὸ τὰ ἀπονενοημένα λόγια καὶ ἔργα πολλῶν συνανθρώπων μας.
     Τὸ ἐρώτημα ὅμως εἶναι: Γιὰ ποιὰ ἀπωλεσθεῖσα  περιουσία ὀδυνᾶται ἀψοφητὶ καὶ «αὐτοκτονεῖ» πρὶν ἀπὸ τὴν ὥρα τοῦ ὁ Νεοέλληνας; Μήπως γὶ` αὐτὴν ποὺ προέρχεται ἀπὸ....
τὴ συνουσία μὲ τὴν ἀνομία καὶ τὴν ἁμαρτία; Μήπως γιὰ τὴν «ὑπεξαιρεθεῖσα» ἀπὸ τὴν καταχρηστικὴ σχέση τοῦ ἐδῶ καὶ δεκαετίες μὲ τὴν διεφθαρμένη ἐξουσία; Μήπως, γενικῶς, γιὰ τὴν λυσσώδη, καὶ κατ` αὐτὸν οὐσιώδη, προσπάθειά του νὰ  ἀποκτήσει τὴν ἐπίγεια - ὑλικὴ περιουσία; Διότι, ἃς μὴν κρυβόμαστε, ἐν ὀλίγοις ἢ ἐν πολλοῖς, αὐτὸς εἶναι ὁ στόχος τῆς νέας εὐρωπαΐζουσας βιοθεωρίας καὶ κοσμοθεωρίας μας: Ἡ οὐσία τῆς ζωῆς ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν παρουσία ἢ τὴν ἀπουσία τῆς ἐγκόσμιας περιουσίας. Καὶ μάλιστα τῆς πλουσίας. Δηλαδή, γίναμε σὰν αὐτούς, ποὺ ἔχουν λησμονήσει  τὸ μάταιο καὶ πρόσκαιρό της ζωῆς καὶ  γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει : «εἰ νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται, φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν». (Ἃ΄ Κορ. 15,32)

     Καὶ συνεχίζουμε ἀμετάπειστοι ὀνειροπόλοι. Μένοντας ἀμετακίνητοι στὶς κούφιες ἰδέες μας καὶ στηριζόμενοι ἀφελῶς σ` αὐτοὺς ποὺ μᾶς ὁδήγησαν ἐδῶ. Ποῦ μᾶς τὰ σέρβιραν ὅλα τεχνηέντως, μὲ τὸν κατάλληλο τρόπο καὶ στὸν κατάλληλο καιρὸ καὶ μᾶς ἀφόπλισαν πνευματικά. Στὸν καιρὸ ποὺ γέμιζαν οἱ τσέπες μας καὶ πάχυναν  οἱ κοιλιές μας καὶ ἔμενε ἄδειο το κεφάλι μας, καὶ συνεχίζει νὰ μένει, ἀφοῦ ἀποποιηθήκαμε ὡς «ἄχρηστη» τὴν περιουσία, μὲ τὰ κατ`ουσία πολύτιμα κληροδοτήματα τῆς φύτρας μας.
     Ἡ λέξη οὐσία, στὴν Καινὴ Διαθήκη ἀναφέρεται στὴν παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου: 
« Ἄνθρωπος τὶς εἶχε δύο υἱούς. καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί• πάτερ, δὸς μοὶ τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. καὶ μετ' οὐ πολλᾶς ἡμέρας συναγαγῶν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χῶραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισεν τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως». (Λουκᾶ 15, 11-13)
     Καταρχᾶς σημαίνει τὴν περιουσία. Ὅπως καὶ ἡ λέξη «βίος». Ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας μᾶς λέει: «Οὐσία τοῦ ἀνθρώπου τὸ λογικὸν ἐστιν, ὢ παρέπεται καὶ τὸ αὐτεξούσιον` πᾶν γὰρ λογικὸν αὐτεξούσιον… Καὶ πάντα δὲ ἁπλῶς, ὅσα δέδωκεν ἠμὶν ὁ Κύριος, οὐσία ἠμῶν λογισθεῖεν, οἶον λέγω οὐρανόν, γῆν, ἁπλῶς τὴν κτίσιν πάσαν, νόμον, προφήτας». 
     Δηλαδή: «Περιουσία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τὸ λογικό του, τὸ ὁποῖο συνοδεύεται ἀπὸ τὸ αὐτεξούσιο. Διότι κάθε λογικὸ εἶναι καὶ αὐτεξούσιο… Καὶ μὲ ἁπλὰ λόγια, ὅσα μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος, ἃς λογαριάζονται ὡς περιουσία μας. Ὅπως θὰ ἔλεγα τὸν οὐρανό, τὴ γῆ, μὲ ἕνα λόγο ὅλη τὴν κτίση, τὸ νόμο, τοὺς προφῆτες».
     Βλέπουμε πὼς ὁ ἅγιος θεωρεῖ ὡς πρώτη καὶ ξεχωριστὴ περιουσία μᾶς τὸ λογικὸ καὶ τὸ αὐτεξούσιο. Ἐπίσης, χωρὶς νὰ ἀγνοεῖ καὶ νὰ ὑποτιμᾶ τὰ ἐπίγεια ὡς ἐπουσιώδη, δίνει καὶ τὴν οὐράνια διάσταση καὶ ἀξία στὴ λέξη. Ὄχι μόνο  ἡ κτίση, ἡ ὁποία εἶναι «διακόνισσά μας» στὴν παροῦσα ζωή, ἀλλὰ καὶ τὰ ἄκτιστα εἶναι περιουσία μας, τὰ ὁποῖα ὑπάρχουν μέσα  στὸ νόμο, δηλαδὴ στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ  ἀποκαλύπτονται στοὺς ἁγίους. Καὶ αὐτά, τὰ οὐράνια, εἶναι τὰ ἀληθινὰ καὶ πλέον οὐσιώδη. Διότι, ἂν πιστεύουμε στὴν αἰώνια ζωή, αὐτὰ πρέπει πρῶτα νὰ ἐπιθυμοῦμε. Κι ὅσο κι ἂν ταλαιπωρηθοῦμε σ` αὐτὴν τὴ ζωή, ὅσο κι ἂν μᾶς λείψουν τὰ ἐπίγεια περιουσιακὰ ἀγαθά, μὲ τὴν ἐξασφάλιση τῶν οὐράνιων, θὰ ἀπολαύσουμε καὶ τὴν αἰώνια μακαριότητα τοῦ Χριστοῦ. Εὔχεσθε! Καὶ μὴν ξεχνᾶμε:
Τὰ ὑπερούσια, ὡς πεμπτουσία αὐτῆς ταύτης τῆς ζωῆς, εἶναι ἡ περιουσία μας!
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου