ΘΥΜΑΣΑΙ ΔΕΣΠΟΤΗ ΜΟΥ ...


μικρό, από καρδιάς, αφιέρωμα στη μνήμη του μακαριστού
Μητροπολίτου Μαραθώνος κυρού Μελίτωνος
(16.02.1946 - 24.12.2016)

Ο μακαριστός Αρχιερεύς επί του Δεσποτικού θρόνου του Ι. Ν. Αγ. Γεωργίου Ακαδ. Πλάτωνος 

        Με δυσκολία μπορεί κάποιος να συντάξει μερικές προτάσεις, όταν πρόκειται να αναφερθεί στους ευεργέτες του. Συγκίνηση, πόνος ψυχής και θλίψη βαραίνουν το είναι του,  για την μεγάλη αυτή "απώλεια". Και πως να είναι διαφορετικά; Αφού την "γαρ χθες ημέραν μεθ΄ημών ελάλει και άφνω επήλθε η φοβερά ώρα του θανάτου" και "ουκέτι γαρ μεθ΄ημών πορεύεται" καθώς "εις κριτήν απέρχεται, ένθα προσωποληψία ουκ εστι", αφού "δούλος γαρ και δεσπότης ομού παρίστανται, βασιλεύς και στρατιώτης, πλούσιος και πένης, εν αξιώματι ίσω".

        Μακαριστέ Μητροπολίτα ΜΕΛΙΤΩΝ, λίγες ώρες μετά την μετάβασή σου εις τον χώρο των πνευμάτων, καταθέτω στη μνήμη σου, ελάχιστα από όλα όσα εβίωσα πλησίον σου, επί 17 ολόκληρα χρόνια. Μνήμες ανεξίτηλα χαραγμένες στην ιερατική μου καρδιά.

        Θυμάσαι, δεσπότη μου, όταν σε πρωτοσυνάντησα, τότε τον Φεβρουάριο του 1992, ως αρχιμανδρίτη, στο ιδιαίτερο γραφείο του μακαριστού αρχιεπισκόπου και γέροντός σου Σεραφείμ, με πόση αγάπη με δέχθηκες! Με πόση καλωσύνη με περιέβαλλες! Με πόση πατρική στοργή με προστάτευσες!

        Θυμάσαι, δεσπότη μου, τις ωραίες και μεγαλοπρεπέστατες Θείες Λειτουργίες που τελούσαμε, στο Θυσιαστήριο του Αγίου Γεωργίου της Ακαδημίας Πλάτωνος! Τα πανηγύρια, τις αγρυπνίες, τις κατανυκτικές τελετές!

          Θυμάσαι δεσπότη μου, τέτοιες μέρες, αργά το βράδυ φορτώναμε το αμάξι σου, με δέματα Αγάπης, και τρέχαμε εκεί που επικρατούσε η φτώχεια και η ανέχεια! Χτυπούσαμε την πόρτα, αφήναμε τα δώρα και εξαφανιζόμασταν, προσπαθώντας να μην μας δει κάποιο μάτι, για να μη χάσουμε τον "μισθό"!

          Θυμάσαι, δεσπότη μου, τις ατέλειωτες ώρες που περνούσες μέσα στο εξομολογητήριο, στηρίζοντας τις ψυχές των χριστιανών μας και σε περίμενα να τελειώσεις, αγανακτώντας εγώ ο ανόητος, πολλές φορές για την πολύωρη "ταλαιπωρία"!

          Θυμάσαι, δεσπότη μου, που μάζευες τα παιδιά της περιοχής επάνω στον γυναικωνίτη του Ναού και τους παρέδιδες μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας!

         Θυμάσαι δεσπότη μου, που στις χαρές αλλά και τις λύπες μας ήσουν πάντα παρών;

        Θυμάσαι δεσπότη μου, πόσο όμορφα περνούσαμε στις συνάξεις που πραγματοποιούσαμε τα στελέχη της Ενορίας του Αγίου Γεωργίου, με τα λόγια σου τα σοφά, τις συμβουλές σου αλλά και το αστείρευτο χιούμορ σου;

        Θυμάσαι δεσπότη μου, με πόση συγκίνηση μάθαμε για την εις Επίσκοπον προαγωγή σου, τον Ιανουάριο του 1995 και τρέξαμε και κατακλύσαμε τον μεγάλο Ναό και τον έξω χώρο αυτού και σε αναμἐναμε... Και εσύ μπαίνοντας μέσα στον Ναό έσπευσες και γονάτισες ενώπιον της Εικόνος του Αγίου Γεωργίου, με δάκρυα στα μάτια , καταθέτοντας την ευγνωμοσύνη σου για όλες τις ευεργεσίες που είχες μέχρι τότε δεχθεί; Και έπειτα αναχώρησες βιαστικά, ζητώντας από όλους μας συγγνώμη, καθώς αγωνιούσες να βρεθείς κοντά στην ηλικιωμένη μητέρα σου, την Χατζίνα Ελένη, για να φιλήσεις το χέρι της και να λάβεις την ευχή της!

     Θυμάσαι δεσπότη μου, κατά την ημέρα της χειροτονίας σου, την λαοθάλασσα που είχε πλημμυρίσει τον χώρο. Τις ζωηρές εκδηλώσεις των ανθρώπων που σ΄αγάπησαν!

     Θυμάσαι δεσπότη μου, τις πολύωρες συζητήσεις που κάναμε, όταν αναφερόσουν στα πιο ωραία χρόνια της ζωής σου, εκείνα που πέρασες στην Αγία Γη των Ιεροσολύμων, ως Αγιοταφίτης κληρικός; 

      Θυμάσαι δεσπότη μου, την μεγάλη σου αγωνία και τα ατέλειωτα ξενύχτια στο προσκεφάλι του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ! Γιατί ήταν απαράβατη αρχή σου, ποτέ δεν εγκαταλείπεις τους ευεργέτες σου!

Ο μακαριστός στον Ι. Ν. Αγίας Μαρίνης Ηλιουπόλεως κατά την διάρκεια μνημοσύνου του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ 

     
        Θυμάσαι δεσπότη μου, τις φωνές που μας έβαζες, όταν κάτι δεν κάναμε καλά; Αλλά μόλις έβλεπες ότι μας είχαμε στεναχωρηθεί, έσπευδες, και μας ζητούσες ταπεινά συγγνώμη. Εσύ ο Επίσκοπος έσκυβες χαμηλά. Και τότε καταλαβαίναμε το μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου!

      Θυμάσαι δεσπότη μου ... !!!

      Αλλά "έφυγες" γρήγορα από κοντά μας. Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε ! Εσύ ο αεικίνητος, ο τολμηρός, ο αγωνιστής, ο αυθόρμητος, μας "εγκατέλειψες"... Εσύ ο μικρός το δέμας αλλά γίγαντας στην ψυχή! " Έφυγες" μετά τον Εσπερινό της Γέννησης του Χριστού μας!  Την ίδια αυτή μέρα, επέλεξε ο Θεός την δική σου αναγέννηση!  Θυμάσαι, τότε Χριστούγεννα είχε "φύγει" και ο πατέρας σου, ο μπαρμπα Γιάννης. Την ίδια μέρα είχε "φύγει" ο γέροντάς σου, μακαριστός μητροπολίτης Πέτρας Γερμανός!  Ανήμερα Χριστούγεννα θα βρεθείτε και πάλι όλοι μαζί για να λειτουργήσετε στο επουράνιο Θυσιαστήριο.

      Όμως, πίστεψέ μας,  τώρα σε νοιώθουμε περισσότερο κοντά μας, περισσότερο δικό μας! Τώρα αισθανόμεθα περισσότερο την ανάγκη σου και την βοήθειά σου!

       Γι΄αυτό μη μας ξεχάσεις!

       Την ευχή σου να έχουμε!
       Καλή αντάμωση!
       π. Γ.