Επισκέπτες του χώρου μας

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

 
Όποιος θέλει να σωθεί, πρέπει να επιδιώκει τις συναναστροφές με ενάρετους ανθρώπους.



ποιος θέλει ν σωθε, πρέπει ν πιδιώκει τς συναναστροφς μ νάρετους νθρώπους.
Το γίου Μαξίμου
πως ο κατ σάρκα γονες χουν διαίτερη φυσικ γάπη στ παιδιά τους, τσι κα νος χει φυσικ σύνδεσμο μ τος λόγους του. Κα πως σοι γονες γαπον παθολογικ τ παιδιά τους, τ θεωρον πς εναι τ πι καν κα τ πι ραα, κόμα κι ν εναι σ λα τ πι καταγέλαστα, τσι κα στν φρονα νο ο λόγοι του, κόμα κι ν εναι ο χειρότεροι π᾿ λους, το φαίνονται φρονιμότατοι. Στν σοφ μως νο δν φαίνονται τσι ο λόγοι του, πεναντίας, ταν νομίσει τι εναι ντικειμενικο κα καλοί, τότε προπαντς δν πιστεύει στν κρίση του, λλ βάζει λλους σοφος ν κρίνουν τος λόγους κα τος λογισμούς του, «μήπως ες κενν τρέχ δραμε» (Γάλ. 2:2), κα π᾿ ατος βεβαιώνεται.
Το ββ Μάρκου
νθρωπος συμβουλεύει τν πλησίον του καθς γνωρίζει. Θες πάλι νεργε σ᾿ ατν πο κούει νάλογα μ τν πίστη του.

νθρωπος πο μακροθυμε, χει πολλ φρόνηση (Παροιμ. 14:29). Τ διο κι κενος πο τεντώνει τ ατί του γι ν᾿ κούει λόγους πνευματικς σοφίας.
Μν ρνεσαι ν μαθαίνεις, κι ς τυχαίνει ν ξέρεις πάρα πολλά. Γιατ ατ πο μπορε ν οκονομήσει Θεός, εναι πολ πι φέλιμο π τ δική μας φρόνηση.
Ατς πο θέλει ν σηκώσει τ σταυρό του κα ν᾿ κολουθήσει τ Χριστό, πρέπει πρτα-πρτα ν πιδιώξει τν ληθιν γνώση κα μάθηση, ξετάζοντας κατάπαυστα τος λογισμούς του κα μεριμνώντας συνεχς γι τ σωτηρία του κα ρωτώντας τος δούλους το Θεο πο χουν τ διο φρόνημα κα γωνίζονται τν διο γνα μ᾿ ατόν, τσι στε ν μν γνοε πο κα πς βαδίζει κα ν μν προχωράει μέσα στ σκοτάδι χωρς λύχνο ν το φέγγει. Γιατ κενος πο βαδίζει διόρρυθμα, χωρς εαγγελικ γνώση, χωρς διάκριση κα χωρς τν καθοδήγηση κάποιου, σκοντάφτει συχν κα πέφτει σ πολλος λάκκους κα παγίδες το πονηρο κα πλανιέται πολ κα κοπιάζει πολ κα μπαίνει σ πολλος κινδύνους κα δν γνωρίζει τί τέλος θ χει. Γιατ δν εναι λίγοι κενοι πο πέρασαν π πολλος κόπους κα σκήσεις κα κακοπάθειες κα πο πέφεραν πολλος μόχθους γι τ Θεό, λλ διορρυθμία, διακρισία κα λλειψη πνευματικς βοήθειας π τν πλησίον καναν τος τόσους κα τόσους κόπους τους νίσχυρους κα μάταιους.
Γι᾿ ατ ν εναι δυνατόν, πρέπει κανες ν φροντίζει κα ν᾿ γωνίζεται ν εναι συνεχς μαζ μ νθρώπους πο χουν πνευματικ γνώση, μ σκοπό, ν διος δν χει φωτισμ ληθινς γνώσεως, βαδίζοντας μαζ μ᾿ κενον πο χει, ν μν περπατάει στ σκοτάδι, ν μν κινδυνεύει π βρόχια κα παγίδες κα ν μν πέφτει πάνω στ νοητ θηρία, πο ζον στ σκοτάδι κα πο ρπάζουν κα φανίζουν σους περπατον μέσα σ᾿ ατ χωρς τν νοητ λύχνο το θείου λόγου.
π τ Γεροντικό
ββς Παλλάδιος επε:
- ψυχ πο γωνίζεται σύμφωνα μ τ θέλημα το Θεο, πρέπει ν μαθαίνει σωστ σα δν ξέρει ν διδάσκει μ σαφήνεια σα μαθε. ν δν θέλει ν κάνει τίποτε π τ δυό, τότε δν εναι καλά. Γιατ ρχ τς ποστασίας βρίσκεται στν λλειψη τς διδαχς κα στν νορεξία το θείου λόγου, πο τν πεινάει πάντα φιλόθεη ψυχή.
***
Επε πάλι ββς Παλλάδιος:
- Περισσότερο κι π παράθυρο φωτεινό, πρέπει ν κυνηγάει κανες τς συναναστροφς νάρετων νθρώπων, γιατ μ τ βοήθειά τους θ μπορέσει ν δε τν καρδιά του σν να καθαρογραμμένο βιβλίο καί, συγκρίνοντας τ ζωή του μ τ ζω κείνων, ν διαπιστώσει τ δική του ρθυμία πιμέλεια. Γιατ στος νάρετους πάρχουν πολλά, κα ξωτερικ κόμα στοιχεα, πο φανερώνουν τν καθαρότητα τς ψυχς τους: τ χρμα, πο πλώνεται στ πρόσωπο μ τ θεάρεστη πολιτεία, τρόπος τς νδυμασίας, πλότητα το θους, σεμνότητα στ λόγια, τ πέριττο στς λέξεις, σύνεση στς σκέψεις, προσοχ στς κδηλώσεις. λα τοτα φελον περβολικ σους τ παρατηρον, κα ποτυπώνουν στς ψυχές τους ναλλοίωτα πρότυπα ρετς.
***
νας γέροντας - διηγήθηκε ββς Κασσιανς - πο σκήτευε στν ρημο, παρακάλεσε τ Θε ν το δώσει τοτο τ χάρισμα: ταν γίνεται πνευματικ συζήτηση, ν μ νυστάζει ποτέ, ταν μως κανες ργολογε κατακρίνει, τότε ν τν παίρνει πνος, γι ν μ μολύνονται τ᾿ ατιά του μ τέτοιο δηλητήριο. Κα πραγματικά, το δωσε Θες ατ πο ζητοσε.
λεγε λοιπν ατς γέροντας, πς διάβολος εναι θιασώτης τς ργολογίας κα ντίπαλος κάθε πνευματικς διδαχς.
πιβεβαίωνε μάλιστα τ λόγο του μ τοτο τ παράδειγμα:
- Μι φορά, καθς μιλοσα γι ψυχωφελ ζητήματα σ κάποιους δελφούς, τόσο πολ νύσταξαν, πο δν μποροσαν οτε τ βλέφαρά τους ν κουνήσουν. Κι γ τότε, θέλοντας ν φανερώσω πς ατ συμβαίνει π δαιμονικ νέργεια, ρχισα ν᾿ ργολογ. Στ στιγμ ξενύσταξαν κι γιναν λόχαροι! ναστέναξα κα τος επα: «Δέστε, δελφοί μου! σο μιλούσαμε γι οράνια πράγματα, τ μάτια λων σας τ κλεινε πνος. Μόλις μως κούστηκαν λόγια μάταια, λοι ξενυστάξατε κα κούγατε πρόθυμα. Σς παρακαλ λοιπόν, δελφοί, ν συναισθανθετε τν νέργεια το πονηρο δαίμονα, κι τσι ν εστε προσεκτικο κα ν φυλάγεστε π τ νυσταγμό, κάθε φορ πο κάνετε κοτε κάτι πνευματικό».
***
Τρες πατέρες εχαν τ συνήθεια ν πηγαίνουν κάθε χρόνο στν μακάριο ντώνιο. π᾿ ατος ο δυ το καναν διάφορες ρωτήσεις γι τος λογισμος κα τ σωτηρία τς ψυχς. τρίτος μως σώπαινε κα δν ρωτοσε τίποτα. φο λοιπν ρθαν πολλς φορς κα δελφς κενος τσι πάντα σώπαινε, μ ρωτώντας τ παραμικρό, το λέει κάποτε ββς ντώνιος:
- Μ τόσον καιρ χεις πο ρχεσαι δ, κα δν μ ρωτς τίποτα;
κενος τότε ποκρίθηκε:
- Μο φτάνει μόνο πο σ βλέπω, πάτερ.
***
λεγε ββς Παφνούτιος, τι σο ζοσαν ο γέροντες, πο μεναν δώδεκα μίλια μακρι π τ κελί του, πήγαινε κα τος συναντοσε δυ φορς τ μήνα. Τος φανέρωνε κάθε λογισμό του. Κι κενοι δν το λεγαν τίποτε λλο, παρ μόνο τοτο:
«που κι ν βρεθες, μ λογαριάζεις τν αυτό σου, κα θ χεις νάπαυση».
Διηγήθηκαν γι να γέροντα, τι νήστεψε βδομήντα βδομάδες, τρώγοντας μόνο μι φορ τν βδομάδα, κα παρακαλώντας στ διάστημα ατ τ Θε ν το φανερώσει τ σημασία νς χωρίου τς Γραφς. λλ Θες δν το τν ποκάλυψε.
Λέει τότε μέσα του:
«Νά, τόσους κόπους κανα, κα τίποτα δν κατόρθωσα. ς πάω λοιπν στν δελφό μου κα ς τν ρωτήσω».
Φεύγοντας μως, καθς κλεινε πίσω το τν πόρτα, στειλε Κύριος ναν γγελο, πο το επε:
- Ο βδομήντα βδομάδες τς νηστείας σου δν φτασαν στ Θεό.
ταν μως ταπεινώθηκες κα κίνησες ν πς στν δελφό σου, κενος μ᾿ στειλε γι ν σο ξηγήσω τ ρητό.
Κα φο τν πληροφόρησε γι τ σημασία το χωρίου πο ζητοσε, ναχώρησε.
***
Επε κάποιος γέροντας:
- Ατς πο μπαίνει σ ρωματοπωλεο, κι ν κόμα δν γοράσει τίποτα, παίρνει πάντως πάνω του κάποια εωδία. τσι συμβαίνει κα μ᾿ ατν πο πισκέπτεται τος πατέρες. ν θελήσει ν ργαστε πνευματικά, το δείχνουν τ δρόμο τς ταπεινώσεως, πο τν προστατεύει σν τεχος π τς πιδρομς τν δαιμόνων.
***
Πγε κάποτε στν ββ Φήλικα νας δελφός, χοντας μαζί του κα μερικος κοσμικούς. Παρακάλεσε λοιπν τν ββ ν τος πε φέλιμο λόγο. γέροντας μως σώπαινε. δελφς συνέχισε ν τν παρακαλε ρα πολλή, πότε κενος τος επε:
- Θέλετε ν᾿ κούσετε ψυχωφελ λόγο;
- Ναί, ββ, ποκρίθηκαν.
- Δν πάρχει πι λόγος, επε γέροντας. Γιατ ταν ο δελφο ρωτοσαν τος γέροντες κα καναν σα κενοι τος συμβούλευαν, Θες δινε λόγο, γι ν φεληθον κενοι πο ρωτοσαν. Τώρα μως, πειδ ρωτνε λλ δν φαρμόζουν σα κονε, πρε Θες τ χάρη το λόγου π τος γέροντες. Δν βρίσκουν πι τί ν πον, γιατ δν πάρχει ργάτης τς ρετς.
ταν τν κουσαν ο πισκέπτες, ναστέναξαν κα επαν:
- Προσευχήσου γι μς, ββ.

από το βιβλίο: Μικρός Ευεργετινός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου