2α ΙΟΥΛΙΟΥ !!!

      

      Με λαχτάρα περίμεναν την 2α Ιουλίου οι Κεφαλλήνες αδελφοί μας. Με λαχτάρα και ενθουσιασμό ... !!! Αυτήν την ημέρα εἰχε προγραμματισθεί η τελετή ενθρονήσεως του νέου τους Μητροπολίτου... του δικού τους παπα Γεράσιμου. Ο απλός και συνετός επίσκοπος ετοιμαζόταν να ενθρονισθεί στην καθέδρα της Έκκλησίας της Κεφαλληνίας.

        

 Όμως ο Θεός είχε άλλα σχέδια. Λίγες μέρες προ της επισήμου ταύτης ημέρας ο Γεράσιμος "ηρπάγει" εις τους ουρανούς. Χωρίς πόνο, χωρίς αναστάτωση, χωρίς ενόχληση, αθόρυβα, όπως αθόρυβη υπήρξε όλη του η πορεία, ενθρονίστηκε στην θριαμβεύουσα Εκκλησία. Δίπλα στους προκατόχους του και κυρίως δίπλα στον γέροντά του και ευεργέτη του κυρό Σπυρίδωνα.

       

       Από το θεωρείο του ουρανού ευλογεί όλα του τα πνευματικά παιδιά που νιώθουν έντονα την ορφάνια. Αλλά όσο δυνατός και αν είναι ο πόνος του αποχωρισμού, υπάρχει μέσα τους μια κρυφή χαρά... : ο δεσπότης τους  από τα ουράνια σκηνώματα που βρίσκεται, πρεσβεύει στον Κύριο για όλους. Είναι πιο χρήσιμος από ποτέ! Αυτή και μόνον η σκέψη αποτελεί βάλσαμο της πονεμένης ψυχής. 

       Κανείς δεν πρόκειται να τον ξεχάσει. Όλοι κατάλαβαν τι διαμάντι  έκρυβε η Εκκλησία της Κεφαλληνίας. Ακόμα και αυτοί που κατά καιρούς τον πλήγωσαν. Πληγές που συνήθως προέρχονταν από "αδελφούς"... ιεροκρυφίως. Πληγές που ο Γεράσιμος τις θεράπευε με το φάρμακο της αστείρευτης ΑΓΑΠΗΣ. Και η θεραπεία έφερνε και άλλες πληγές καθώς μερικοί ίσως την συγχωρητικότητα του Γερασίμου την ερμήνευαν σαν αδυναμία.

      Δεν μπορώ να γνωρίζω τις διοικητικές ικανότητες του Γερασίμου. Ίσως να μην ήταν αυτές που συνηθίζουμε και βλέπουμε σε άλλους επισκόπους. Οι άνθρωποι σαν τον Γεράσιμο μειονεκτούν στην διοίκηση διότι υπερτερούν στην αγιότητα και στον αγώνα. Ο  μακαριστός γέροντας δεν ήξερε από πολιτικές. Αυτό που είχε στην καρδιά, ξεχείλιζε στα χείλη. Ουδέποτε υπήρξε ο παπάς ο ατσαλάκωτος και καλοσιδερωμένος, με τις μαρσέτες και τα χρυσά και αργυρά μανικετόκουμπα. Δεν επένδυε τα χρήματα του μισθού του σε πανάκριβες στόφες και επιστήθιους σταυρούς. Αντίθετα είχε βρεί για τα χρήματα αυτά την καλύτερη τράπεζα, με τον μεγαλύτερο τόκο και επιτόκιο: το στομάχι των πτωχών και αδυνάτων. Έψαχνε συνεχώς την αγιότητα. Διψούσε για διδαχή, για αγία συναναστροφή. Αναπαυόταν δίπλα σε πνευματικούς ανθρώπους. Ξεκουραζόταν με την προσευχή και την παράκληση προς την Κυρία των Αγγέλων. Οι ταπεινοί και φτωχοί υπήρξαν οι γνήσιοι φίλοι του. Αγωνιούσε και προσευχόταν γι΄αυτούς. Η καρδιά του υπήρξε καρδιά Παύλου: "τις ασθενεί και ουκ ασθενώ; τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι;"(Β΄Κορινθίους 11,29).

      Ίσως γι΄αυτό ο Θεός έλαβε την απόφαση να τον παραλάβει αγνό και καθαρό, πριν  οι διοικητικές επισκοπικές μέριμνες "θολώσουν" την διακονία του.

        ΓΕΡΑΣΙΜΕ, τι και αν δεν ενθρονίστηκες στον θρόνο της Κεφαλλονιάς; Εδώ και χρόνια έχεις ενθρονιστεί στον θρόνο της ψυχής των ανθρώπων που σε γνώρισαν.

        ΤΗΝ  ΕΥΧΗ ΣΟΥ !!!

π. Γ.