Τοὺς Ποιμένες μας, τοὺς θέλουμε καθαρόαιμους Ὀρθοδόξους καὶ ὄχι προτεσταντίζοντες καὶ κρυπτοπαπικούς

Τοὺς Ποιμένες μας, τοὺς θέλουμε καθαρόαιμους Ὀρθοδόξους καὶ ὄχι προτεσταντίζοντες καὶ κρυπτοπαπικούς

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρὸς

Ἀναρωτιέμαι πολλὲς φορές, ποιὰ εἶναι ἡ στάση, ποὺ ὀφείλει νὰ κρατήσει ἕνας Ρωμηός, σὲ περιπτώσεις,  ποὺ ἡ οὐσία τῆς Πίστεώς μας προσβάλλεται ἀπὸ κάποιους ἀνθρώπους, καὶ μάλιστα ἀπὸ ’’ἔγκριτους’’ καθηγητὲς τῶν λεγόμενων θεολογικῶν μας σχολῶν ἢ ἀκόμα καὶ ἀπὸ γνωστοὺς ’’προβεβλημένους’’ Ἱεράρχες;

Ἢ ἀλλιῶς, μέχρι ποιὸ σημεῖο ἔχει τὸ δικαίωμα ἕνας Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ἐν ὀνόματι τάχα τοῦ δυτικόφερτου κώδικα καλῆς συμπεριφορᾶς, νὰ σιωπᾶ καὶ νὰ μὴν ὑπερασπίζεται-ὁμολογεῖ τὴν Πίστη τῶν Πατέρων του, ὅταν αὐτὴ ἡ Πίστις περιφρονεῖται ἀπὸ κάποιους ἐπιτήδειους καὶ -τὸ χειρότερο- παραχαράσσεται καὶ ἀλλοιώνεται; 

Μερικοὶ θὰ σπεύσουν νὰ ποῦν, ὅτι σ’ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς δὲν πρέπουν οἱ ἀντεγκλήσεις καὶ ὅτι, πάνω ἀπ’ ὅλα, μπαίνει ἡ ἀγάπη. Ναί, ὄντως, ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ πυρήνας τῆς Διδασκαλίας τοῦ Κυρίου μας, ἀλλὰ γιὰ ποιὰ ἀγάπη μιλᾶμε; Ἐκείνη ποῦ συμβιβάζεται μὲ τὸ ψεῦδος ἢ ἐκείνη ποῦ ἀληθεύει; Ἐκείνη ποῦ διολισθαίνει πρὸς τὴν αἵρεση ἢ ἐκείνη πού....

διδάσκει ἀνόθευτη τὴν Ἀλήθεια;

Ὅταν ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς –λαϊκὸς ἢ ἱερωμένος- ἀποσιωπᾶ σκοπίμως τὴν Ἀλήθεια, κάνει ἐκπτώσεις σὲ θέματα Πίστεως καὶ συμπορεύεται ἀνοιχτὰ μὲ τοὺς αἱρετικούς, τότε σὲ τί ὠφελοῦν οἱ ἀγαπολογίες, οἱ ἀσπασμοὶ καὶ τὰ χαμόγελα; 

Πάνω στὸ θέμα αὐτὸ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἶναι σαφέστατος. Μᾶς λέει: ’’Οὐδὲν ὄφελος βίου καθαροῦ, δογμάτων διεφθαρμένων’’.  Σὲ τίποτε δὲν ὠφελεῖ ὁ καθωσπρεπισμός, ὅταν ἡ Πίστη μας εἶναι ἀλλοιωμένη.

Ὁ κατ’ ἐξοχὴν ὑμνητὴς τῆς ἀγάπης εἶναι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Μήπως δὲν εἶναι ἐκεῖνος, πού μᾶς διδάσκει, ὅτι πρέπει νὰ κρατᾶμε ἀποστάσεις ἀπὸ τοὺς ἀμετανόητους αἱρετικούς;(1)

Ἢ μήπως, ὁ Ἰωάννης, ὁ Μαθητὴς τῆς Ἀγάπης, δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μᾶς προτρέπει νὰ τοὺς κόβουμε ἀκόμα καὶ τὴν καλημέρα;(2) 

Ἐμεῖς, ἀπὸ πότε γίναμε ἀνώτεροι στὴν ἀγάπη, ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο καὶ ἀπὸ τὸν Ἰωάννη, τὸν ἠγαπημένο Μαθητὴ τοῦ Κυρίου μας; 

Ἀπ’ ὅτι φαίνεται, μᾶλλον δὲν μιλᾶμε γιὰ τὴν ἴδια ἀγάπη. 

Ἡ ἀγάπη τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Ἰωάννου εἶναι ἡ ἀγάπη ἡ πατρική, ἐνῶ ἡ δική μας –κάποιων δῆθεν ἀνοιχτόμυαλων- εἶναι ἡ ’’ἀγάπη’’ τοῦ ἔμμισθου αὐτονομημένου μεταπατερικοῦ παιδαγωγοῦ. 

Ἡ ἀγάπη τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Ἰωάννου εἶναι ἡ ἀγάπη, ποὺ φωτίζει τὴν Ἀλήθεια καὶ ὁδηγεῖ στὸ Φῶς, ἐνῶ ἡ δική μας, εἶναι μιὰ κάλπικη ἀγάπη, ποὺ θολώνει τὰ πεντακάθαρα νερὰ τῆς Ἀλήθειας καὶ ὁδηγεῖ στὸ σκοτάδι καὶ τὴν ἀπώλεια. 

Σὲ ὁλόκληρό το Εὐαγγέλιο, Ἀγάπη καὶ ψεῦδος δὲν συναπαντῶνται πουθενά. Ἡ ἀγάπη ποτὲ δὲν θυσιάζει τὴν Ἀλήθεια. Ἀγάπη, ποὺ κρύβει καὶ συγκαλύπτει τὴν αἵρεση, εἶναι ἑωσφορική.  

Κάποιοι ἄλλοι θὰ μᾶς ὑπενθυμίσουν, ὅτι ὀφείλουμε σὲ ὅλους τους συνανθρώπους μας, νὰ φερόμαστε μὲ ἐπιείκεια καὶ νὰ μὴν ἀποκαλύπτουμε τὰ ἀδύνατα σημεῖα τους.

Ναί, ἔτσι εἶναι, ἀλλά, ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ Πατέρες, αὐτὸ ἰσχύει μονάχα σὲ ὅτι ἀφορᾶ στὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες τῶν συνανθρώπων μας καὶ ὄχι σὲ διδασκαλίες αἱρετικὲς καὶ ὀλισθήματα βίου δογματικῆς τάξεως, προερχόμενα μάλιστα ἀπὸ ὑψηλόβαθμους ἱερωμένους ἢ καὶ ἐπαγγελματίες τῶν θεολογικῶν μας σχολῶν. 

Τοὺς ποιμένες μας, ἐμεῖς οἱ Ρωμηοί, τοὺς θέλουμε καθαρόαιμους Ὀρθοδόξους καὶ ὄχι προτεσταντίζοντες καὶ κρυπτοπαπικούς. 

Τοὺς Ἱερεῖς μας καὶ προπάντων τοὺς Ἐπισκόπους μας, τοὺς θέλουμε ἀνύστακτους καὶ αὐστηροὺς φύλακες τῆς πολυτίμητης Ὀρθοδοξίας μᾶς –ὅπως ἀκριβῶς τοὺς θέλουν καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ οἱ Ἅγιοί μας- καὶ ὄχι δουλικὰ παρατρεχάμενους στὰ διεθνῆ ἰνστιτοῦτα τῆς πανθρησκείας καὶ τοῦ οἰκουμενισμοῦ. 

Πῶς ἀλλιῶς θὰ κρατήσουμε τὴν Πίστη μᾶς ἀνόθευτη; Πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ἀντισταθοῦμε στὶς ἀπανωτὲς ἐπιθέσεις ποῦ δεχόμαστε;  

Ἢ μήπως δὲν εἶναι ὁλοφάνερη ἡ πρόθεση, ἀλλὰ καὶ ἡ πολυχρόνιος ἀντιχριστῆ δράση τῶν ποικιλώνυμων αἱρετικῶν, νὰ ξεριζώσουν ἀπὸ τὶς καρδιὲς μας τὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ μᾶς κάνουν σὰν καὶ τοῦ λόγου τους;

Ἡ εὐθύνη ὅλων μας εἶναι μεγάλη. Ἀκόμα πιὸ μεγάλη, ὅμως, εἶναι ἡ εὐθύνη τῶν Ἱεραρχῶν καὶ Ποιμένων μας, ἰδιαίτερα μάλιστα στοὺς δύσκολους καιροὺς ποὺ περνᾶμε.    

ΠΗΓΕΣ:

(1). Πρὸς Τίτον, κέφ. 3, στ. 10

’’Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτού’’.

(2). Β’ Ἰωάννου, 10-11

’’Εἰ τὶς ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν (τοῦ Χριστοῦ) οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῶ μὴ λέγετε. Ὁ γὰρ λέγων αὐτῶ χαίρειν, κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς’’.